تظاهر به مسرت

تظاهر به مسرت***  Maintaining Good Spirits

یک عامل ثمربخش که هنگام هجوم اضطراب و اندوه به دل، در کاستن آن کمک مؤثرى مى کند، تظاهر به مسرت و شادمانى است.

One thing that is, quite effective in diminishing the impact of anxiety and grief is making an effort to appear cheerful and happy:

مولاى متقیان على(ع) فرمود:«کُنْ بِالبلاءِ مَحبوراً وَبِالْمَکارِهِ مَسروراً .[1] ; هنگام فشار گرفتارى، از خود شادمانى نشان بده و در مشکلات و دشوارى هاى زندگى مسرور و گشاده رو باش».

Ali, the Commander of the Faithful, may peace be upon him, says: Keep your good spirits in adversities and maintain a lively disposition in times of affliction.

«کُنْ راضیاً تَکُنْ مَرضیّاً [2]. ; همیشه در زندگى حالت رضایت داشته باش تا مورد پسند باشى».

Always maintain an attitude of satisfaction and conciliation in life in order to be pleasing

روان شناسان امروز نیز تظاهر به مسرت و شادمانى را در کاهش بحران غم واندوه و همچنین بالابردن شخصیت انسان را عاملِ کاملاً مؤثر و سودمندى مى شناسند و چنین توصیه مى کنند: «سعى کنید تظاهرات چهره اى خوش آیند در خود ایجادکنید و بکوشید که همیشه بشاش باشید; خود را چنان فارغ از غم و اندوه نشان دهید که هرکس شما را مى بیند خیال کند بهترین دوستانش را دیده است; اگر شما مغمومید و حال عصبى دارید، سعى کنید در موقع برخورد با دیگران، این غم و اندوه و ناراحتى را ظاهر نسازید، این طور تظاهرکنید که در یک حالت خوش و راضى هستید.

Present-day psychologists also consider sportfulness and maintaining an appearance of gaiety and cheerfulness as an effective and beneficial way of alleviating painful crises as well as an edifying factor of personality. They offer the following advice: Try to maintain a pleasant expression on your face. Make an effort to always appear so lively and free of sadness and somberness that everyone who meets you thinks that he has met the best of his friends. If you feel dejected or nervous, try not to manifest this dejection and sadness in your encounter with others. Try to appear cheerful and satisfied.

وقتى شما روحیه اى شاد داشتید و به مردم فهماندید که خوش و خُرّمید، دیگران نیز رفتار دوستانه اى در قبال شما خواهندداشت و از هر درى با شما سخن خواهندگفت و از یکدیگر لذت خواهیدبرد; وقتى شما سرحال هستید، یک شیوه مؤثر عملى، در جلب دیگران در شما پیدا مى شود.

When you are in good spirits and you impress upon people as being jolly and hearty, others too will act in a genial manner towards you. They will open up in talking to you, and you all will derive pleasure from one another's company. When you get into in a cheerful state, there appears an effective behavioural mode in your conduct that attracts others.

نخستین قدم براى سرحال و سرکیف شدن، تظاهرات چهره اى است; اخم نکنید; همیشه تبسمى بر لب داشته باشید; این تظاهرات بدون تردید در شما مؤثر واقع مى شود و باعث تخفیفِ غم درونى مى گردد; در غیر این صورت، اخم، عادت شما مى شود و مردم از اشخاص عبوس و ماتم زده دورى مى جویند; صورت بشاش، دیگران را به سوى شما جلب مى کند; بزرگى در اخم کردن نیست; بعضى ها تصور مى کنند که اگر همیشه عبوس باشند و اخم کنند، دیگران از آن ها حساب مى برند و مرعوب آن ها مى شوند، در صورتى که این طور نیست; هرگاه اندوهناک هستید، تبسمى بر لب بیاورید، خواهیددید که چگونه غم شما، رفع مى شود».[3]

The first step for being happy and lively is the expressions on one's face. Don't scowl; always keep a smile on your lips. These expressions will undoubtedly produce an effect in you and will lighten your inner heaviness. Otherwise sullenness will become a habit with you. People try to avoid morose and gloomy persons. A lively face attracts others, and there is nothing great about looking stern and grim. Some people imagine that if they always keep a stern look on their face, others will be impressed or overawed by them. This is not true. Whenever you feel sad, bring a smile on your lips and you will see how quickly your sadness disappears.

 

---

[1] -  غرر الحکم ، ص 565 .

[2] -  . همان ، ص 564 .

[3] - روان شناسى براى زیستن ، ص 77 و78 .

توقعات نامحدود

توقعات نامحدود *** Unlimited Expectations

گسترش دادن دامنه توقعات سبب مى شود که انسان دایماً با اندوه و ناآرامى دست به گریبان باشد; کسانى که دیده واقع بین دارند، مال و ثروتى را که از حد اعتدال بگذرد، مانع خوش بختى و آسایش خاطر مى دانند; خوش بختى و بدبختى و آسایش و ناآرامى معیار خاصى دارد که مال و ثروت و شکوه و مقام در آن مؤثر نیست; در جهان ما توانگران تنگ نظرى هستند که در عین ثروتمندى گرسنگى مى کشند و روى آسایش را نمى بینند و بسیارند بى نوایان مستمندى که از غم بى آبى ماتم مى گیرند.

The great extent of one's expectations leads one to become a constant victim of sorrow and distress. Those who are realistic in their outlook consider an immoderate amount of wealth to be an obstacle to happiness and mental peace. Happiness and wretchedness, peace and anxiety have their own particular criterion in which wealth, position and prestige do not play any role. There are narrow-minded rich persons in this world who go hungry despite all their riches and who do not know any comfort, and there are many poor people who lament on account of their poverty.

به گفته شاعر نکته سنج: فغان که کاسه زرین بى نیازى را *** گرسنه چشمى ما کاسه گدایى کرد!

As a subtle poet says: Alas, that the golden cup of self-contentment
Was turned into a beggars bowl by our acquisitiveness!

امیرمؤمنان على ـ علیه السّلام ـ فرمود: «لاکَنْزَ اَغْنى مِنَ الْقِناعَةِ وَلامالَ اَذْهَبُ لِلفاقَةِ مِنَ الرِّضى بِالقُوتِ وَمَنْ اقْتَصَرَ عَلى بُلغَةِ الْکِفافِ فَقَدْ انْتَظَمَ الرّاحَةَ .[1] ; هیچ گنجى بى نیازکننده تر از قناعت نیست و هیچ ثروتى نمى تواند مانند احساس رضایت جلو فلاکت و بدبختى را بگیرد; هرکس به درآمدى که نیازمندى هاى زندگى اش را رفع کند قانع باشد، از آشفتگى خاطر، رهیده و بدینوسیله شادکامى و آسایش خاطر خود را منظم ساخته است».

Ali, the Commander of the Faithful, may peace be upon him, said: No treasure is as plentiful as contentment and no wealth can overcome the feeling of being wretched and destitute to the extent of contentment (rida). The one who is not greedy and is content with the income that meets the needs of his life has procured the means of his well-being and mental peace.

از نظر پژوهندگان حیات روانىِ بشر نیز، بالارفتن سطح توقعات مایه پریشانى و ناخرسندى خاطر مى گردد، درحالى که رعایت اصل اعتدال و قناعت، به آدمى آرامش و امنیت خاطر خاصى مى بخشد.

Also in the opinion of researchers in the field of man's psychic life, a high level of expectations is a source of anxiety and dissatisfaction, whereas the observance of moderation and contentment gives mental peace and security.

در بهداشت روانى اصلى است به نام «اصل شادکامى» که مى گوید: «هرچه توقع کم تر، آرامش بیش تر و هرچه توقع بیش تر، آرامش کم تر»; به مقدارى که ما از توقعات خودمان بکاهیم، از احتمال ناکامى ها و شکست هاى خود کاسته ایم و درنتیجه، از بیم و امید و بى قرارى و ناآرامى و انتظار جانکاهى که قبل از نیل به موفقیت ها دست به گریبان مى شود خودبه خود کاسته مى گردد; درواقع، اصل شادکامى چیزى جز همان اصل «قناعت» نیست.

In the field of mental health there is a principle called 'the principle of contentment' according to which: The lesser one's expectations are, the greater is one's peace of mind, and the greater they are, the lesser it is. To the extent that we minimize our expectations, we will also reduce the probability of defeat and failure. As a result, fear and hope, anxiety and agitation, and the oppressive feeling of expectation that besiege us prior to the achievement of success are automatically reduced. In fact, the principle of happiness is no other than the principle of contentment.

لیکن باید توجه داشت که منظور از اصل شادکامى و قناعت، این نیست که بشر دست بر دست خود نهد و از هرگونه فعالیت و تکاپو اجتنابورزد، بلکه منظور از اصل شادکامى، شناخت حدود و استعدادها و امکانات خود و قناعت به ظرفیت و توانایى خویشتن است; یعنى آن که شخص پاى توقع از حد توانایى خویش فراتر ننهد و بى جا و بى حساب نخواهد» .[2]

However, one should remember that the meaning of the principle of happiness and contentment is not that one should sit idle and refrain from every kind of activity and effort. What is meant by the principle of happiness is getting to know of one's own limits, abilities and means and becoming reconciled with one's capacities and powers. It means that one should not extend one's expectations beyond the ken of one's capacities and make unrealistic and extravagant demands upon them.

 

---

[1] - نهج البلاغه فیض الاسلام ، ص 1250 .

 

[2] - آن سوى چهره ها ، ص 46 و47 .

 

حساسیت و زودرنجى

حساسیت و زودرنجى

یکى از مسائل اساسى در صحنه زندگى اجتماعى، فراگرفتن شیوه همسازى با مردم است؛ دوتن که از تمام جهات داراى عقاید و افکار و احساسات یکسانى باشند، نمى توان یافت؛ مردم راجع به جزئى ترین مسائل زندگى، کم تر با هم توافق نظر کامل حاصل مى کنند.

Sensitivity and Touchiness

One of the basic necessities of social life is learning to get along with other people. One can hardly find two persons who have beliefs, thoughts, and feelings that are identical in all respects. Even In regard to the most insignificant matters of life it is rare to find people who are in complete agreement.

 باید این حقیقت را همواره مدنظر داشت و تا سرحد امکان با طبایع و شخصیت هاى گوناگون در ارتباط بود، تا بتوان در سایه مسالمت و مدارا، عمیق ترین روابط و مناسباتِ توأم با صفا و یکرنگى را با معاشرینِ شناخته شده برقرارنمود.

This fact must always be kept in mind and one must try, so far as one can, to get along with different kinds of temperaments and personalities, so that one is able to adjust and develop friendly and harmonious relations with associates and companions.

بعضى از افراد به علت فقدان بلوغ اجتماعى و نداشتن رشد لازم براى هم زیستى، به قدرى حساس و زودرنج هستند و در عالمِ دوستى، کم گذشت و سختگیرند که کوچک ترین خلاف انتظارى را نمى بخشند و با دیدن یک غفلت و اشتباه از دوستان، به آسانى تسلیم احساسات خام و سوزان خویش مى گردند و دست از تفاهم با آن ها مى شویند و با کدورت و رنجشِ خاطر عمیق، پیوند مهر و علاقه خود را مى برند.

Some individuals, due the lack of a certain degree of maturity necessary for social coexistence, are so sensitive and touchy and so rigid and unforgiving in their relations that they cannot overlook the smallest thing that happens against their expectations. A lapse on behalf of their friends makes them simply succumb to their violent and immature feelings, leading them to abandon all hopes of arriving at a mutual understanding. They allow good relations to be severed on account of a deep resentment and ill feeling.

 حال آن که در زندگى، روشنایى و تاریکى، خار و گل و زشت و زیبا همواره در کنار یکدیگر قراردارند و از آغاز زندگىِ اجتماعى، باید روش هرکس متکى به آداب ظاهرى مطبوع و اصول معنوى متقن باشد و بیاموزد که ناموسِ حیات اجتماعى بر این پایه استوار است که در برابر استفاده از مزایایى چند، ضرورت دارد ناملایمات و خلاف انتظارها را تا حدودى تحمل کند

Life, however, has its bright and dark sides, thorns as well as flowers, beauty as well as ugliness, and these always go together. One's approach, from the outset of social life, should be based on pleasant manners and sound moral principles. One should learn the law of social life that it is necessary to bear some unpleasant things for the sake of its numerous advantages.

 در عین حال از توقعات بى جا و تعقیب رؤیاهاى بیهوده احترازجوید و هنر زندگى همین است که بتوانیم حتى المقدور حالت انعطاف در برابر توقعات خویش به وجود آوریم؛ چه در بسیارى از موارد، صلح و سازش پایدار، جز از این راه به دست نمى آید و مهر و صمیمیت بسط و گسترش نمى یابد.

At the same time, one should refrain from misplaced expectations and pursuing idle dreams. The art of living lies in being as flexible as one can in regard to one's expectations, and very often stable peaceful relations cannot be maintained and friendship and intimacy cannot prevail without it.

باید دیگران را آن طور که هستند و نیاز دارند شناخت و درک کرد نه آن طورى که ما مى خواهیم آن ها باشند و این مسأله، بستگى به مقدار رشدِ اخلاقى، لطافت عاطفى و روح تفاهم انسان دارد.

One should try to understand and accept people and their needs as they are, not as we would like them to be. This depends on the measure of one's moral development, emotional refinement, and spirit of understanding.

همه چیز را بر اساس تمایلات خویش ارزیابى کردن، اشتباه است؛ ولى بسیارند کسانى که به طور شدیدى احساساتشان یک جانبه سیر مى کند و در نهادشان حس خودخواهى و خودپرستى به قدرى نیرومند است که واقع بینى رابه کلى ازدست مى دهند و از سوى دیگر، خود را نیز شکنجه و عذاب مى کنند؛ در صورتى که واقع بینى و داشتن توقعات معقول و متناسب، مایه آرامش روان است.

It is a mistake to judge everything from the perspective of our own wishes and desires. But there are many people whose feelings are adversely lopsided؛ selfishness and egoism are so strong in their character that they totally lack the capacity to be objective. Moreover, thereby they torture and torment themselves, whereas objectivity and reasonable expectations would have secured them mental peace.

دکتر روان شناسى درباره توقعات بى جاى خود نقل مى کند که در اواسط جنگ جهانى دوم مى خواست از شهر خود به شهر دوردستى سفرکند، ولى هرقدر اصرار ورزید بلیت هواپیما به او ندادند، چون مى گفتند اولویت با حمل ونقل هاى ارتش است؛ بنابراین مجبور شد با ترن سفرکند، آن هم با درجه سوم.

A psychiatrist recounts the tale of his inordinate expectations. During World War II, he wanted to leave his hometown for a distant city. Despite his insistence, they declined to give him an air ticket. They told him that priority lay with the transportation of army personnel, and he was forced to go by the train and that, too, in the third class.

دکتر مى گوید: پس از چند دقیقه که روى نیمکتِ ناراحت کننده درجه سوم نشستم؛ فوق العاده خشمگین شدم و دیدم ادامه چندین ساعت سفر روى این نیمکت هاى سخت و سفت به شدت عذابم مى دهد.

A few moments after that I took my uncomfortable seat in the third-class compartment," he says, "I felt furious. I saw that it was a torture for me to continue my journey on these hard benches.

فوراً این ناراحتى خود را تجزیه و تحلیل کردم؛ کم کم از خود پرسیدم: آیا عذاب شدید من واقعاً از ناراحتىِ جاست یا از این است که به من برخورده که چرا پزشک روان شناسِ خدمتگذار محترمى مثل من را آن قدر احترام نگذاشته اند که استثنائاً بلیت هواپیمایى در اختیارش بگذارند تا مجبور نشود چندین ساعت از وقت بسیار ذى قیمتش را به این طرز تلف کند؟

"Immediately I began to analyze my perturbed state. After a while I asked myself whether the torture I felt was really due the uncomfortable seats, or if it was because I was upset that a respectable and dedicated psychiatrist like me had been denied the consideration of being favoured with an air ticket, so I wouldn't be compelled to waste hours of my valuable time on journey by train.

بعد از این سؤال از خود پرسیدم: آیا واقعاً حق دارم چنین توقعى در موقع جنگ داشته باشم؟ یا این که توقع من ناشى از استثناطلبى احمقانه و خودخواهانه من است؟

Then I asked myself if I had a right to expect such a favour during wartime and if my expecting them to treat me as an exception was selfish and stupid.

فورى فهمیدم که این انتظار، توقعى است بى جا؛ زیرا مسلماً موقعى که برادران من، زیر باران گلوله اند، البته کارهاى مربوط به آن ها، مقدم بر هرچیز دیگر باید باشد.

Immediately I realized that it was an unjustified expectation, because certainly at a time when my brothers were under the rain of bullets and shells, their work had a priority over everything else.

به محض این که مطلب به این صورت برایم روشن شد و معتقدشدم نباید به من بربخورد، نه تنها از نیمکت سخت و سفت عذاب نکشیدم، بلکه تمام مدت سفر را هم با خواندن کتاب و صحبت با سایر مسافران به خوشى گذراندم و ابداً طول سفر را احساس نکردم؛ در صورتى که نه نیمکت نرم تر شده بود، نه مدت سفر کم تر».

"As soon as the matter thus cleared up in my mind and I was convinced that I should not be upset, the hard seats not only did not bother me any longer, I spent the rest of the journey, happily reading or conversing with other passengers. I did not feel tired by the journey at all, although neither the seat had become softer, nor the duration of the journey had become shorter."

منبع: کتاب رسالت اخلاق در زندگی انسان،  مولف: سید مجتبی موسوی لاری

دلبستگى به زندگى جاویدان

دلبستگى به زندگى جاویدان *** Faith in Immortality

اسلام، دل را به زندگى جاویدان سوق مى دهد; هرچند ایمان به رستاخیز که یک ایمان زنده حقیقى است، شخصیت انسان را از محیط حس بالا مى برد، و نیروهاى او را براى تحقق بخشیدن و عملى ساختن ایده هاى عالى بشرى برمى انگیزد، در عین حال، آدمى را از بهره مندى از متاع دنیا بازنمى دارد، اما جلو خودکامگى نفس را براى چپاول این بهره ها در میدان وسیع زندگى مى گیرد و نیروى آزمندى و حرص دیوانه وار او را تحت کنترل و موازنه قرارمى دهد.

Islam propels the human heart towards everlasting life. Although faith in resurrection is a real and living faith that raises man over the plane of the sensible and vitalizes his faculties for the realization of sublime human ideals, it does not restrain man from enjoying the world's bounties. But it restrains the self from pursuing these joys in an unruly, self-willed manner in the expansive arena of life and counters wayward greed and acquisitiveness by subjecting it to controls and restraints.

وقتى شخص واقعاً معتقدشود که فرصت دنیا کم و محدود و بهره هاى آن هم ناچیز است و لذایذ واقعى در این ایام کوتاه دنیا به دست نمى آید، آن گاه متاع این جهان در نظرش جلوه اى خیره کننده نخواهدداشت. و افسوس و حسرت نخواهدخورد که بیش از اندازه آن را به دست نیاورده،

When one is really convinced that the world offers scant and limited opportunities, that its joys are insignificant and that its short days are devoid of real delights, then enjoyments of this world lose their glitter and glamour in his eyes and he does not regret if he fails to obtain more than what falls to his lot.

لذا به اضطراب و اندوه و ترس دچار نمى گردد و از آرامش قلبى و آسودگى و راحتى اعصاب و وجدان برخوردار است، که بى شک همین اعتماد و آرامش، بر لذت او از بهره هاى زندگى ـ که از روى عقل و متانت از آن ها استفاده مى کند ـ خواهد افزود.

Thus he does not become subject to anguish, sorrow and fear. Rather, he possesses a peacefulness of mind and tranquility of conscience. This confidence and serenity no doubt add to the pleasure that he derives from the bounties of life, which he utilizes rationally and with dignity.

بنابراین یک انسان باایمان مى داند که این بهره ها وسایلى هستند براى رسیدن به هدف هاى عالى تر و بهتر و هدف و غایت زندگى نیستند، که آدمى تمامى عمر خود را براى کسب آن ها صرف کند و از این گذشته، تعادل روح خود را نیز از دست بدهد.

Accordingly, a person with faith knows that these bounties are means for attaining to higher ends, not the end and goal of life itself in whose pursuit one should spend all his life and moreover lose his spiritual equilibrium.

فشار جانکاه اندوه و اضطراب، به فرسودگى و بیمارى جسم انسان منجر خواهدشد. باید هرکس به خاطر حفظ بهداشت و سلامت جسمانى خود، نگذارد نگرانى و غم بر روحش چیرگى یابد و وجودش تحت سلطه و نفوذ قواى تخریبى وجود او گیرند.

The painful stresses produced by anxiety also lead to physical illness and the loss of physical vigour. In order to safeguard one's physical health and well-being and save oneself from the influence of self-destructive forces within one, one must not allow anxiety and sorrow to overwhelm his soul.

امیرمؤمنان على(ع) فرمود: «اَلحُزنُ یَهدِمُ الْجَسَدَ.[1] اندوه و نگرانى ساختمان بدن آدمى را ویران مى سازد».

Ali, the Commander of the Faithful, may peace be upon him, said: Grief and anxiety have a destructive effect on the body.

«اَلْهَمُّ یَنْحَلُّ الْبَدَنَ .[2]غم و اندوه پیکر انسان را مى گدازد».

Grief and agony have a wasting effect on the body

«تَجَرَّعْ اَلْغُصَصَ فَاِنّى لَمْ اَرَ جُرْعَةً اَحلى مِنها عاقِبةً وَلا اَلَذُّ مَغَبَّةً .[3] غم و اندوه خود را فروخور و از یاد ببر; زیرا عاقبت نوشیدن این جرعه (تلخ) بسى شیرین و پایانش بسیار لذت بخش و گواراست».

Drink up (i.e. suppress) your sorrow and resentment, because it is the sweetest and the most pleasant of drinks from the viewpoint of result and ultimate outcome.

 امام صادق(ع) فرمود: «اِصبِرُوا عَلَى الدُّنیا فَاِنّما هِىَ ساعَةٌ فَما مَضى مِنهُ فَلا تَجِدُ لَهُ اَلَماً وَلا سُروُراً وَما لم یَجىءْ فَلا تَدْرى ما هُوَ وَاِنَّما هِىَ ساعَتُکَ الَّتى اَنْتَ فیها فَاصبِرْ فیها عَلى طاعَةِ اللّهِ وَاصبِر فیها عَنْ مَعْصیَةِ اللّهِ .[4]

درحقیقت، مجموع عمر انسان در دنیا بیش از ساعتى نیست، از این ساعت آن چه گذشته، از میان رفته است و لذت و رنجى از آن احساس نمى کنید و آن چه از آینده باقى است، براى شما معلوم نیست; سرمایه گران بها و پرارزش عمر تنها همان لحظاتى است که اکنون در اختیار دارید; بنابراین سعى کنید مالک نفس خود شوید و براى رستگارى و اصلاح خویش صمیمانه تلاش نمایید; در اطاعت و فرمان بردارى از اوامر خداوند پایدارى به خرج دهید و از آلودگى به گناه و نافرمانى از دستورات الهى بپرهیزید».

Imam al-Sadiq, may peace be upon him, says: Actually man's life in the world is like a fleeting hour. Whatever that has taken place in it up to the present is gone and you do not feel its pleasure or pain. As to that which is to come, you don't know what it is. All that remains in your hand of your precious life are your present moments. Therefore use them for the purpose of obtaining control over yourself and strive therein for your self-improvement and salvation. Be steadfast in obeying God and observing His commands and refrain from sin and violation of God's ordinances.

سرور آزادگان جهان حسین بن على(ع) فرمود: «اِذا وَرَدَتْ بَلیّة، عَلَى الْعاقِلِ تَحَمُّلَها وَقَمْعَ الْحُزنِ بِالْحَزمِ وَفَرغَ العَقلِ لِلاحتیالِ; اگر براى مرد عاقل و خردمند حادثه اى رخ دهد، اندوهگین نمى شود، بلکه با حزم و دوراندیشى زنگار رنج را از دل مى زداید و به مدد نیروى خرد چاره جویى مى کند».

The leader of world's free men, al-Husayn ibn Ali, may peace be upon him, said: When a wise man is visited by an affliction, he is not enveloped by grief. Rather, with forbearance and farsightedness he removes the rust of sorrow from his heart and makes use of his intellect to find a solution.

ما با نیرویى که در اختیار داریم، مى توانیم با ناسازگارى ها و ناکامى هایى که از هرسو به ما روى آورده اند، به مبارزه برخیزیم; هرگاه در این پیکار وقفه اى حاصل گردد، این نیروى راکد همچون بار سنگینى آدمى را رنج مى دهد و شخص ناگزیر است که بیهوده این نیرو را به مصرف برساند.

With the power at our disposal we can struggle against the defeats and adversities that assault us from every direction, and whenever there is a spell in this battle, one's unused energies, like a heavy burden, torment him who is forced to use them for futile ends.

یکى از راه هایى که براى نجات از فشار هیجان و آشفتگى خاطر مؤثر است، پرداختن به کارهاى مثبت مى باشد. کسانى که هنگام تضاد کشمکش هاى داخلى، قواى خود را به انجام عمل مفیدى صرف مى کنند، به هنگام اشتغال به کار آسوده اند و وقتى ثمرات کار خود را نیز مى بینند، شادمان مى گردند و در خویشتن احساس رضایت مى کنند و به همین جهت مُسَلَّم است که بسیارى از این فعالیت ها ـ اگر چه راه حل موقت و نسبى به نظر مى رسد ـ واکنش سودمند و رضایت بخشى است و دست کم، ذهن در پرتو آن به طور موقت، مثلاً از یک گرفتارى شخصى، که لاینحل به نظر مى رسد، رهایى مى یابد، مخصوصاً اگر به اقدامى دست زند که متضمن نفعى براى دیگران باشد، که در این صورت براى خود او نیز نتیجه بخش خواهدبود; زیرا ممکن نیست کسى که براى دیگران سودمند است، براى خویشتن مفید نباشد، به علاوه از گام نهادن در جاده هاى ناصواب و زیان بار نیز مصون خواهدماند.

One of the effective ways of relief from anxiety is to engage in some profitable activity. Those who in times of inner turmoil engage in some beneficial activity obtain relief during the time that they are busy, and they are delighted and satisfied when they see the fruits of their work. For this reason, though certainly many of such activities consist of a relative relief, they constitute a beneficial and satisfying response and the mind, at the least, obtains temporary relief from an apparently insoluble personal problem. And particularly if the activity involves a benefit for others it will be good for him too, for it is impossible that someone who is beneficial for others should not be such for himself. Moreover, that will save him from resorting to unwholesome and injurious ways of keeping himself busy.

---

[1] - غرر الحکم ، ص 23 .

[2] - همان ، ص 16 .

[3] -  همان ، ص 351 .

[4] -  اصول کافى ، ج 2 ، ص 454 .

 

زیان هاى افکار بد

زیان هاى افکار بد

چنان که افکار مثبت و عالى آدمى را به سوى اعمال ثمربخش سوق مى دهد، افکار پلید نیز شخص را به آلودگى و ناپاکى مى کشاند؛ چه، انسان موجودى است فکور، فکر مى کند و سپس افکار خویش را به مرحله اجرا درمى آورد.

The Harms of Evil Thoughts

In the same way as positive and sublime thoughts lead man to perform fruitful actions, so also filthy thoughts drive man towards impurity and defilement. For man is a thinking creature؛ he first thinks and then translates his thoughts into action.

وقتى فکرِ ناروا، مانند علف هرزه جاى خود را در اعماق درون شخص بازکرد، افکار مثبت و خوب را که به مثابه گل هاى زیباست، به تدریج از میان مى برد و جاى آن ها را اشغال مى نماید، و او تحت تاثیر همین پندارهاى شیطانى،براى انجام کارهاى ناپسند که دل را سیاه و زندگى را تباه مى کنند، آماده مى شود.

When improper thoughts make way into the depths of man's being and spread like weeds, positive and good thoughts, which are like beautiful plants, are gradually eliminated and their place is taken by evil thoughts. As a result of these satanic thoughts one is prepared to commit ugly acts that blacken the heart and destroy one's life.

هر چیزى به تدریج رشد مى کند و بزرگ مى شود و ثمر تلخ یا شیرینى به بار مى آورد؛ اندیشه بد نیز بذرى است که جز بدکارى ثمرى نخواهدداد و آدمى بدون اراده از افکارى پیروى مى کند که به مرور ایام در زوایاى روحش ریشه دوانیده و به صورت درخت تنومند و پرقدرتى درآمده است.

Every tree develops and grows gradually and yields its sweet or bitter fruits. An evil thought' too, is like a seed that will not yield any fruit except and evil deed. Man involuntarily entertains and pursues evil thoughts and with the passage of time they gradually run their roots in all corners of his soul and grow into a big and strong tree.

براى سعادتمندشدن، روحى آرام و دلى پاک لازم است، و اگر دریچه روح به روى افکار زشت بسته شود، در عرصه روح، جا براى جولان اندیشه هاى نیک باز مى شود.

The attainment of happiness and felicity, however, requires a soul at peace and a heart that is pure. If the soul's window is closed on ugly thoughts, room is created in it for the growth of good thoughts.

از بزرگى پرسیدند: سعادت را در کجا مى توان یافت؟ گفت: «در جمال فکر انسانى». بنابراین، باید انسان آب را از سرچشمه ببندد و افکار ناروا را به دل راه ندهد و به علاوه خود را به فکرکردن درباره امور ارزشمند و ثمردهنده عادت دهد.

Some great man was asked, "Where can happiness be found?" He replied, "In the beauty of human thought." Hence one must block the stream at its source and stop improper thoughts from entering one's mind. Further, one must accustom oneself to thinking about fruitful and worthy matters.

على(ع) فرمود: «عَوِّدْ نَفْسَکَ الاِسْتِهتارَ بِالفکرِ وَالاِستغفارَ، فَاِنَّهُ یَمْحُو عَنْکَ الْحَوَبةَ وَیعظُمُ المثوبة [1] ؛ خویشتن را به دلباختگى و عشق به تفکر و اندیشه و همچنین استغفار عادت ده؛ زیرا که این روش، آلودگى ها را از تو مى زداید و پاداش را بسیار مى سازد.»

«عَوِّدْ نَفْسَکَ حُسْنَ النّیةِ وَجَمیلَ الْقَصدِ تُدرِکْ فى مساعیکَ النَّجاح.[2] خود را به نیت پاک و منزه و توجه نیکو عادت ده، تا در تلاش و کوشش هایت موفق و پیروز گردى».

Ali, may peace be upon him, said:

Nurture in yourselves a love of contemplation and accustom yourselves to seeking forgiveness, for that cleanses you of sins and impurities and increases your reward.

Habituate yourself to purity of intention and sincerity of purpose, so that you may succeed in your efforts and endeavors.

منبع: کتاب رسالت در زندگی انسان، تألیف سید مجتبی موسوی لاری

---

[1] - غرر الحکم ، ص 492 .

[2] - غرر الحکم ، ص 492 .

 

شجاعت به مفهوم گسترده

شجاعت به مفهوم گسترده                                                               Courage in Its Wider Sense

شجاعت را نباید تنها به میدان جنگ منحصر دانست، بلکه مى توان آن را به تمام مراحل زندگى بسط داد و در صحنه هاى گوناگون از آن استفاده کرد.

Courage is not confined to the battlefield. Rather, it extends to all areas of life and is needed in all situations.

«دکتر ماردن» ارزش این ویژگى برجسته روحى را در موارد مختلف، چنین گوشزد مى کند: «شجاعت لازم است که کسى لباس هاى نخ نما بپوشد، درحالى که رفقایش ماهوت پوشیده اند؛ شجاعت لازم است که در حالى که دیگران از راه تقلب و نادرستى ثروت مى اندوزند، شخص در فقر و ندارى توأم با درست کارى به سر برد.

Dr. Marden discusses as follows the value of this outstanding moral virtue in various circumstances: It requires courage to wear coarse cotton clothing when one's fellows put on garments made of broadcloth. Courage is needed to live a life of rectitude in the midst of poverty while others gather wealth through fraud and inequity.

 شجاعت لازم است که با بى پروایى «نه» بگویى، درحالى که همه اطرافیان تو آرى مى گویند. شجاعت لازم است که وظیفه خود را در سکوت و گمنامى انجام دهى، درحالى که دیگران با ترک تعهدات مقدس خود ثروت مى اندوزند و مشهور مى شوند؛ شجاعت لازم است که خود را همان طور که هستى نشان بدهى و تمام معایب خود را براى مرده خرده گیر آشکار گردانى.

It requires courage to say 'No,' when everyone around you says 'Yes'. It requires courage to carry out one's duty in silence and anonymity when others hoard riches and acquire fame by abandoning their sacred commitments. It requires courage to appear what you are and to disclose your shortcomings for critical eyes.

بالاخره شجاعت لازم است که شخص، شکست و استهزا را تحمل کند... جوانى که در آغاز کار مى ترسد آنچه را که مى اندیشد اظهار بدارد، در پایان کار، حتى از فکرکردن درباره آن چه دلخواه اوست، خواهدترسید.

Ultimately, it requires courage to bear defeat and ridicule and not to be understood by the people. The young man who begins by being afraid to express what he thinks will end up being afraid of even thinking about what he cherishes in his heart.

چقدر از اقدام به عمل به صورت دلخواه خود وحشت داریم و مى خواهیم مثل دیگران زندگى کنیم؛ لباس، طرز زیستن وسایط نقلیه و خلاصه همه چیز باید بر طبق مد روز باشد وگرنه از جامعه تبعید مى شوید؛ جرأت لازم است که یک مرد اجتماعى در برابر تعصبات عامه، زانو بر زمین نزند و از متابعت از مراسمى که براى سلامتى و اخلاق مضر است، سرباز زند».[1]

How afraid are we of acting according to our wishes! We want to live like others. Our clothes, lifestyle, means of transport - everything, must conform to the day's fashion, or we would be social outcasts! It requires courage for a man of social standing not to bow to common prejudice and to refrain from complying with social customs injurious to morality and health.

بى اعتنایى به ارباب زور و قدرت و خلفاى غاصب و خودکامه، از خصایص بارز پرورش یافتگان مکتب تربیتى اسلام بود، به طورى که آن ها نیروى معنوى و روحى خود را در سخت ترین شرایط هم حفظ مى کردند.

One of the salient qualities of those who had received an Islamic upbringing was their disregard for tyrannical rulers, despotic caliphs who had usurped power, so much so that they preserved their spiritual poise and intellectual strength under the most difficult of conditions.

در یکى از سال هایى که هشام بن عبدالملک بر مسند خلافت تکیه زده بود و زمام امور مسلمین را دردست داشت، به منظور زیارت خانه خدا و انجام مراسم حج، به مکه واردشد و دستورداد شخصى که محضر رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ را درک کرده است، در مجلس وى حاضرکنند، تا درباره مسائلى چند با او به گفت وگو بپردازد. به اطلاع خلیفه رساندند که از یاران پیامبر اکرم ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ کسى باقى نمانده است؛ هشام گفت یکى از تابعین را (که مصاحبت اصحاب رسول خدا را درک کرده اند) حاضرکنید تا از محضرش استفاده کنیم.

Once Hisham ibn Abd al-Malik went to Makkah during the days of his rule to perform the pilgrimage of the House of God and the rites of hajj. He ordered that any person who had seen the Prophet of God, may God bless him and his Household, be brought into his presence so that he may discuss certain matters with him. He was told that no one from the Prophet's companions was alive. Hisham asked them to bring someone from among the Tabi'un (the people of the next generation after Companions) so that he may benefit from his discourse.

«طاووس یمانى» را براى دیدار و گفتوگو با خلیفه دعوت کردند؛ وقتى طاووس به مجلس هشام واردشد، پیش روى خلیفه کفش هایش را ازپا درآورد و دور از هرگونه تشریفات رسمى گفت: «السلام علیک» و از گفتن «یاامیر المؤمنین» که هنگام خطاب به خلیفه ذکر آن براى همه طبقات معمول و لازم بود، خوددارى کرد و آن گاه منتظر اجازه نشد و بى درنگ در برابر خلیفه
مقتدر اموى بر زمین نشست و چنین احوال پرسى کرد: هشام! حالت چطور است؟.

Tawus al-Yamani was invited to see the caliph. When Tawus came into Hisham's presence, he took off his shoes before the caliph and saluted him simply and unceremoniously: "Salamun 'alaykum." He did not salute the caliph with the usual title 'Amir al-Mu'minin' (commander of all the faithful) by which he was addressed by all classes of people. Then, without waiting for the caliph's leave, he sat down on the ground facing him. Then turning to Hisham he said: "O Hisham! How do you do?"

سخنان و روش خالى از تشریفات و احترامات رسمى طاووس، هشام را به شدت خشمگین ساخت؛ رو به او کرد و گفت: این چه روشى است که در حضور من پیش گرفتى؟ طاووس گفت: چه کردم؟ خلیفه گفت: چرا در حضور من کفش هایت را درآوردى؟ چرا به عنوان امیرالمؤمنین مرا خطاب نکردى؟ چرا بدون اجازه در محضر من نشستى؟ چرا به طور اهانت آمیزى از من احوال پرسى کردى؟

This informal conduct and speech of Tawus angered Hisham. Turning to Tawus he said: "What is this behaviour of yours in my presence?" Tawus asked him, "What did I do?" The caliph said, "Why did you take off your shoes in front of me? Why didn't address me with my appellation Amir al-Mu'minin? Why did you sit down in my court without my permission? Why did you inquire about my welfare in an irreverent manner?"

طاووس پاسخ داد: اما این که در حضور تو کفش ها را درآوردم، من در پیشگاه الهى در هر روز پنج بار کفش هایم را بیرون مى آورم و از این جهت مورد خشم پروردگار قرار نمى گیرم و علت این که تو را امیرالمؤمنین خطاب نکردم براى آن است که تو امیرمؤمنان نیستى؛ بسیارى از اهل ایمان، از حکومت و خلافت تو ناراضى اند.

Tawus replied: "As to my taking off my shoes in your presence, I do it five times daily in the presence of God, and I am not considered worthy of divine wrath on that account. The reason that I did not salute you with the appellation Amir al-Mu'minin' is that you are not the commander of all the faithful, many of whom are unhappy with your caliphate and rule.

 و اما این که تو را به نام خودت خواندم، خداوند هم پیامبران خویش را به نام مى خواند و در قرآن کریم از آنان یا داوود، یا عیسى، یا یحیى، یاد مى کند و هیچ کس این موضوع را به عنوان اهانت به مقام شامخ انبیا تلقى نمى کند؛ برعکس، قرآن، ابولهب را با کنیه یاد کرده است

As to my calling you by your name (and not by kuniyah), God, in the Noble Qur'an, has called His apostles with their names, addressing them with such words as 'O David', 'O Jesus', 'O John', and nobody considers that disparaging in respect of the sublime station of the prophets. On the contrary, the Qur'an mentions Abu Lahab with his kuniyah.

. اما این که قبل از کسب اجازه در حضورت نشستم، چون از امیرالمؤمنین على ـ علیه السّلام ـ شنیدم که فرمود: اگر مى خواهى اهل ذوزخ را ببینى، نظرکن به کسى که خود نشسته و در پیرامون او دیگران ایستاده اند.

The reason as to why I sat down without waiting for your presence is that I have heard Ali, the Commander of the Faithful, says: 'If you wish to see the inmates of hell, then look at him who sits while those around him are standing."

سخنان طاووس که به این جا رسید، هشام گفت: اى طاووس! مرا اندرز ده؛ طاووس گفت: از امیرالمؤمنین على ـ علیه السّلام ـ چنین شنیدم که: موجوداتى در دوزخ وجود دارند، که مأمورند زمامدارانى را با نیش زهرآلود خود بزنند که در جهان با بى عدالتى با مردم رفتار کرده اند؛ طاووس پس از پایان این سخنان، از مجلس خلیفه برخاست و بیرون رفت».[2]

When Tawus had made these remarks, Hisham said to him, ."O Tawus, exhort me!" Tawus said, "I have heard Ali, the Commander of the Faithful, say, 'In hell are creatures with venomous stings which have been assigned to sting rulers who treat the people unjustly in the world." Having said this, he rose from the caliph's assembly and left.[295]

---

[1] - اسرار کام یابى ، ص 14 .

[2] - سفینة البحار ، ج 2 ، ص 95 .