دلبستگى به زندگى جاویدان
دلبستگى به زندگى جاویدان *** Faith in Immortality
اسلام، دل را به زندگى جاویدان سوق مى دهد; هرچند ایمان به رستاخیز که یک ایمان زنده حقیقى است، شخصیت انسان را از محیط حس بالا مى برد، و نیروهاى او را براى تحقق بخشیدن و عملى ساختن ایده هاى عالى بشرى برمى انگیزد، در عین حال، آدمى را از بهره مندى از متاع دنیا بازنمى دارد، اما جلو خودکامگى نفس را براى چپاول این بهره ها در میدان وسیع زندگى مى گیرد و نیروى آزمندى و حرص دیوانه وار او را تحت کنترل و موازنه قرارمى دهد.
Islam propels the human heart towards everlasting life. Although faith in resurrection is a real and living faith that raises man over the plane of the sensible and vitalizes his faculties for the realization of sublime human ideals, it does not restrain man from enjoying the world's bounties. But it restrains the self from pursuing these joys in an unruly, self-willed manner in the expansive arena of life and counters wayward greed and acquisitiveness by subjecting it to controls and restraints.
وقتى شخص واقعاً معتقدشود که فرصت دنیا کم و محدود و بهره هاى آن هم ناچیز است و لذایذ واقعى در این ایام کوتاه دنیا به دست نمى آید، آن گاه متاع این جهان در نظرش جلوه اى خیره کننده نخواهدداشت. و افسوس و حسرت نخواهدخورد که بیش از اندازه آن را به دست نیاورده،
When one is really convinced that the world offers scant and limited opportunities, that its joys are insignificant and that its short days are devoid of real delights, then enjoyments of this world lose their glitter and glamour in his eyes and he does not regret if he fails to obtain more than what falls to his lot.
لذا به اضطراب و اندوه و ترس دچار نمى گردد و از آرامش قلبى و آسودگى و راحتى اعصاب و وجدان برخوردار است، که بى شک همین اعتماد و آرامش، بر لذت او از بهره هاى زندگى ـ که از روى عقل و متانت از آن ها استفاده مى کند ـ خواهد افزود.
Thus he does not become subject to anguish, sorrow and fear. Rather, he possesses a peacefulness of mind and tranquility of conscience. This confidence and serenity no doubt add to the pleasure that he derives from the bounties of life, which he utilizes rationally and with dignity.
بنابراین یک انسان باایمان مى داند که این بهره ها وسایلى هستند براى رسیدن به هدف هاى عالى تر و بهتر و هدف و غایت زندگى نیستند، که آدمى تمامى عمر خود را براى کسب آن ها صرف کند و از این گذشته، تعادل روح خود را نیز از دست بدهد.
Accordingly, a person with faith knows that these bounties are means for attaining to higher ends, not the end and goal of life itself in whose pursuit one should spend all his life and moreover lose his spiritual equilibrium.
فشار جانکاه اندوه و اضطراب، به فرسودگى و بیمارى جسم انسان منجر خواهدشد. باید هرکس به خاطر حفظ بهداشت و سلامت جسمانى خود، نگذارد نگرانى و غم بر روحش چیرگى یابد و وجودش تحت سلطه و نفوذ قواى تخریبى وجود او گیرند.
The painful stresses produced by anxiety also lead to physical illness and the loss of physical vigour. In order to safeguard one's physical health and well-being and save oneself from the influence of self-destructive forces within one, one must not allow anxiety and sorrow to overwhelm his soul.
امیرمؤمنان على(ع) فرمود: «اَلحُزنُ یَهدِمُ الْجَسَدَ.[1] اندوه و نگرانى ساختمان بدن آدمى را ویران مى سازد».
Ali, the Commander of the Faithful, may peace be upon him, said: Grief and anxiety have a destructive effect on the body.
«اَلْهَمُّ یَنْحَلُّ الْبَدَنَ .[2]غم و اندوه پیکر انسان را مى گدازد».
Grief and agony have a wasting effect on the body
«تَجَرَّعْ اَلْغُصَصَ فَاِنّى لَمْ اَرَ جُرْعَةً اَحلى مِنها عاقِبةً وَلا اَلَذُّ مَغَبَّةً .[3] غم و اندوه خود را فروخور و از یاد ببر; زیرا عاقبت نوشیدن این جرعه (تلخ) بسى شیرین و پایانش بسیار لذت بخش و گواراست».
Drink up (i.e. suppress) your sorrow and resentment, because it is the sweetest and the most pleasant of drinks from the viewpoint of result and ultimate outcome.
امام صادق(ع) فرمود: «اِصبِرُوا عَلَى الدُّنیا فَاِنّما هِىَ ساعَةٌ فَما مَضى مِنهُ فَلا تَجِدُ لَهُ اَلَماً وَلا سُروُراً وَما لم یَجىءْ فَلا تَدْرى ما هُوَ وَاِنَّما هِىَ ساعَتُکَ الَّتى اَنْتَ فیها فَاصبِرْ فیها عَلى طاعَةِ اللّهِ وَاصبِر فیها عَنْ مَعْصیَةِ اللّهِ .[4]
درحقیقت، مجموع عمر انسان در دنیا بیش از ساعتى نیست، از این ساعت آن چه گذشته، از میان رفته است و لذت و رنجى از آن احساس نمى کنید و آن چه از آینده باقى است، براى شما معلوم نیست; سرمایه گران بها و پرارزش عمر تنها همان لحظاتى است که اکنون در اختیار دارید; بنابراین سعى کنید مالک نفس خود شوید و براى رستگارى و اصلاح خویش صمیمانه تلاش نمایید; در اطاعت و فرمان بردارى از اوامر خداوند پایدارى به خرج دهید و از آلودگى به گناه و نافرمانى از دستورات الهى بپرهیزید».
Imam al-Sadiq, may peace be upon him, says: Actually man's life in the world is like a fleeting hour. Whatever that has taken place in it up to the present is gone and you do not feel its pleasure or pain. As to that which is to come, you don't know what it is. All that remains in your hand of your precious life are your present moments. Therefore use them for the purpose of obtaining control over yourself and strive therein for your self-improvement and salvation. Be steadfast in obeying God and observing His commands and refrain from sin and violation of God's ordinances.
سرور آزادگان جهان حسین بن على(ع) فرمود: «اِذا وَرَدَتْ بَلیّة، عَلَى الْعاقِلِ تَحَمُّلَها وَقَمْعَ الْحُزنِ بِالْحَزمِ وَفَرغَ العَقلِ لِلاحتیالِ; اگر براى مرد عاقل و خردمند حادثه اى رخ دهد، اندوهگین نمى شود، بلکه با حزم و دوراندیشى زنگار رنج را از دل مى زداید و به مدد نیروى خرد چاره جویى مى کند».
The leader of world's free men, al-Husayn ibn Ali, may peace be upon him, said: When a wise man is visited by an affliction, he is not enveloped by grief. Rather, with forbearance and farsightedness he removes the rust of sorrow from his heart and makes use of his intellect to find a solution.
ما با نیرویى که در اختیار داریم، مى توانیم با ناسازگارى ها و ناکامى هایى که از هرسو به ما روى آورده اند، به مبارزه برخیزیم; هرگاه در این پیکار وقفه اى حاصل گردد، این نیروى راکد همچون بار سنگینى آدمى را رنج مى دهد و شخص ناگزیر است که بیهوده این نیرو را به مصرف برساند.
With the power at our disposal we can struggle against the defeats and adversities that assault us from every direction, and whenever there is a spell in this battle, one's unused energies, like a heavy burden, torment him who is forced to use them for futile ends.
یکى از راه هایى که براى نجات از فشار هیجان و آشفتگى خاطر مؤثر است، پرداختن به کارهاى مثبت مى باشد. کسانى که هنگام تضاد کشمکش هاى داخلى، قواى خود را به انجام عمل مفیدى صرف مى کنند، به هنگام اشتغال به کار آسوده اند و وقتى ثمرات کار خود را نیز مى بینند، شادمان مى گردند و در خویشتن احساس رضایت مى کنند و به همین جهت مُسَلَّم است که بسیارى از این فعالیت ها ـ اگر چه راه حل موقت و نسبى به نظر مى رسد ـ واکنش سودمند و رضایت بخشى است و دست کم، ذهن در پرتو آن به طور موقت، مثلاً از یک گرفتارى شخصى، که لاینحل به نظر مى رسد، رهایى مى یابد، مخصوصاً اگر به اقدامى دست زند که متضمن نفعى براى دیگران باشد، که در این صورت براى خود او نیز نتیجه بخش خواهدبود; زیرا ممکن نیست کسى که براى دیگران سودمند است، براى خویشتن مفید نباشد، به علاوه از گام نهادن در جاده هاى ناصواب و زیان بار نیز مصون خواهدماند.
One of the
effective ways of relief from anxiety is to engage in some profitable activity.
Those who in times of inner turmoil engage in some beneficial activity obtain
relief during the time that they are busy, and they are delighted and satisfied
when they see the fruits of their work. For this reason, though certainly many
of such activities consist of a relative relief, they constitute a beneficial
and satisfying response and the mind, at the least, obtains temporary relief
from an apparently insoluble personal problem. And particularly if the activity
involves a benefit for others it will be good for him too, for it is impossible
that someone who is beneficial for others should not be such for himself.
Moreover, that will save him from resorting to unwholesome and injurious ways
of keeping himself busy.
