اثر قطعى ایمان در آرامش روان

اثر قطعى ایمان در آرامش روان

تحقیق در تاریخ ترقى و پیشرفت بشر، ثابت مى کند که پایه هاى تمدن و فرهنگ انسانى، همواره بر دوش کسانى بوده که نیروى «ایمان»، تحمل بارهاى سنگین و گران رنج و سختى را بر ایشان آسان ساخته و آثارسوء مصایب و رنج ها را از همین رهگذر، در قلب نیرومند خود عقیم و بى اثر نموده اند.

The Definite Role of Faith in Spiritual Peace

A study of the history of human progress proves that the supports of man's civilization and culture have always rested on the shoulders of those for whom the power of faith had made it easy for them to bear the heavy burden of hardship and pain whose negative effects were neutralized by the faith present in their strong hearts.

دانشمندان روان شناس عموماً اعتراف دارند که در درمان ناراحتى هاى روحى، و ایجاد اطمینان و آرامش درونى، نیروى «ایمان» فوق العاده شگرف و اعجاب انگیز و ثمربخش است.

Psychologists generally admit that the power of faith is amazingly effective in the cure of psychic diseases and creation of confidence and inner peace.

در مواردى که دشوارى هاى طاقت فرسا شخصیت انسان را درهم مى کوبند و اراده و امید را از وى مى گیرند، اتکاى به خداوند در روح شکست خورده او اثر عمیق و غیر قابل انکارى مى بخشد; ناکامى ها و گرفتارى ها و شکست ها هرگز نمى توانند در ضمیر پاک مردان الهى طوفان به پا کنند و آن ها را دچار زبونى و یأس و خودباختگى سازند.

In cases where severe hardships shatter man's personality and divest him of his hope and will power, trust in God produces a profound and undeniable effect in a defeated soul. Failure, adversity, and defeat can never create a storm in the pure hearts of godly men and make them suffer despair and loss of self-assurance and self-respect.

«یونگ» روان کاو معاصر مى نویسد: «در مورد بیماران روحى که از 35سال به بالا داشتند، حتى یک نفر یافت نمى شد که مشکل روانى او در آخرین مرحله تحلیل، به ایمان مذهبى مربوطنگردد; بهتر است بگوییم که هر فرد از آنان به علت فقدان آن چه که دین زنده به اشخاص مى دهد، بیمار شده اند و هیچ کس از آن ها که نظر دینى و مذهبى خویش را بازنیافتند، واقعاً درمان نشده اند» .[1]

Jung, the well-known psychoanalyst, writes: Among all my patients in the second half of life that is to say, over thirty five - there has not been one whose problem in the last resort was not that of finding a religious outlook on life. It is safe to say that every four of them fell ill because he had lost that which the living religions of every age have given to their followers, and none of them has been really healed who did not regain his religious outlook.... Here then, the clergyman stands before a vast horizon.... It is indeed high time for the clergyman and the psychotherapist to join forces to meet this great spiritual task.[2]

ایمان به خداوند براى ایجاد اعتدال در خواهش هاى نفسانى ـ که خود منشأ بسیارى از آشفتگى هاى روانى است ـ دریچه اطمینانى مى باشد. بر اثر ایمان به خدا، چهره زندگى کمال مى یابد; زیرا وقتى انسان معتقدگردید که با تمام شدن این زندگى همه چیز پایان نمى پذیرد، در روانش آرامش خاصى پدید مى آید و در سراسر زندگى به اعتدال گام برمى دارد.

The faith in God, like a relief valve, helps regulate psychic urges which are themselves the mainspring of man's spiritual afflictions. The faith in God gives a visage of perfect beauty to life, because when one has the conviction that everything does not come to an end with this life it creates an inner peace and makes him traverse the entire course of life with steadiness and moderation.

درنتیجه ایمان به خداوند و اجراى مقررات اخلاقى دین، حس افزون طلبى و ثروت اندوزى که یکى از عوامل تشویش خاطر است، تعدیل خواهدشد و انسان به امید پاداش هاى بزرگ و بیم از کیفرهاى سخت، از گرایش نامعقول و بى حدوحساب به سوى مادیات و تجمل پرستى اجتناب مىورزد و درنتیجه یک تعادل مطلوب و آرام بخش، که شایسته مقام انسانى است، در روانش به وجود مى آید.

Acquisitiveness, greed and avarice, which are one of the factors responsible for anxiety, are moderated as a result of faith in God and observance of the moral precepts of religion. The hope of great rewards and the fear of severe punishments make man refrain from rapacity and avoid unreasonable and uncontrolled fondness for material things, glitter and ostentation. As a result, a desirable and serene equilibrium worthy of man's humanity is brought about within his soul.

همچنین عقیده به روز رستاخیز و حیات پس از مرگ، بارِ فشار جان کاه تصور نیستى و فناى مطلق را از دوش آدمى برمى دارد; چه او معتقد است که با فرارسیدن مرگ دروازه جهان دیگرى به رویش گشوده مى شود و به زندگى ابدى و نعمت هاى جاویدانى دست مى یابد که هرگز با خوشى هاى این جهان قابل قیاس نیست و از این راه عامل دیگر اضطراب خاطر که همان فناى محض است، از میان مى رود.

Similarly, faith in resurrection and afterlife removes the intolerable strain induced by the idea of absolute annihilation and extinction from the human spirit, for the person with such a faith is convinced that at the threshold of death the door to another world will open in front of him and he will enter an eternal life and its everlasting bounties that cannot be compared with the joys of this world. This faith results in eliminating another agent of mental anxiety which is the anguish of absolute nonexistence.

ایمان، نه تنها ناراحتى و تشویش را از قلب آدمى مى زداید، بلکه مى تواند از هجوم هیجان و اضطراب به دل، نیز جلوگیرى کند. قرآن از نقش پیش گیرى ایمان چنین یاد مى کند: «وَلاتَهِنُوا وَلاتَحْزَنُوا وَاَنْتُمُ الاَعْلَوْنَ اِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ [3] ; اگر ایمان داشته باشید، نباید ترس و اندوه به خود راه دهید; زیرا شما با همین سرمایه ایمان بر دیگران برترى دارید».

Faith not only removes anguish and anxiety from the human heart, it can protect it from being overwhelmed by agitation and agony. The Qur'an describes the preventive role of faith in these words: If you have faith, do not yield to fear and sorrow, for you have an u p per hand over the others on account of this asset of faith.[4]

در این آیه خاطرنشان شده است که ایمان در برابر عواملِ ناراحتى روانى، زره محکمى براى روح مى سازد و مصونیت خاصى در انسان به وجود مى آورد. اگر شخص از داشتن یک ایمان کامل بى بهره باشد و عوامل ناراحتى در کانون جانش مسکن گزیند، باز هم همان ایمان است که با اتکاى به آن مى توان خاطر را از بار غم آزادساخت و نقش رنج ها را از لوح دل زدود. قرآن مى فرماید: «اَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ[5] ; با اتکاى به خداوند، دل هاى پریشان، مطمئن و آرام خواهدشد.»

This verse drives home the point that faith is a firm shield for the soul in its encounter with the agents of anxiety, producing a certain immunity in the human being. If one should lack a complete faith, and should the agents of anxiety penetrate to the core of his soul, it is again faith by relying on which he can free his mind from the burden of agony and purge the effects of suffering from the tablet of his heart. The Qur'an says: ...In God's remembrance and reliance upon Him are at rest the hearts of those who have faith and do righteous deeds.[6]

«هُوَ الَّذى اَنْزَلَ السَّکینَةَ فى قُلُوبِ الْمُؤْمِنینَ[7]  ; خداست که به دل هاى مؤمنان سکون و آرامش مى بخشد.»

It is He Who sent down tranquility into the hearts of the faithful... (48:4)

قرآن ثبات و آرامش را از آن کسانى مى داند که قلبى سرشار از ایمان داشته باشند. «اَلَّذینَ امَنُوا وَلَمْ یَلْبِسُوا ایمانَهُمْ بِظُلْم اوُلئِکَ لَهُمُ الاَمْنُ [8] ; امنیت خاطر و آسایش دل اختصاص به کسانى دارد که برخوردار از ایمانند و پرده اى از ستم و بیداد بر آن نکشیده اند.» «اَلا اِنَّ اَوْلِیاءَ اللّهِ لاخَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاهُمْ یَحْزَنُونَ[9]  ; آگاه باش! ترس و اندوهى براى دوستان خدا نیست.»

The Qur'an considers steadiness and security to be the characteristics of those whose hearts are full of faith: Mental peace and security are qualities of those who have faith and who have not drawn a veil of wrongdoing over their faith.(6:82)

Lo, fear and sorrow do not affect the friend of God. (10:62)

 

---

[1] - جهان مادیات ، ص 41 .

[2] - . C. G. Jung, Modern Man in Search of a Soul (London: Routledge & Kegan Paul, 1966), trans. by W. S. Dell and Cary F. Baynes, p.264.

[3] - آل عمران ( 3 ) آیه 139 .

 

[4] - (3:139)

 

[5] - رعد ( 13 ) آیه 28 .

[6] - (13:28)

[7] - فتح ( 48 ) آیه 4 .

[8] - انعام ( 6 ) آیه 82 .

[9] - یونس ( 10 ) آیه 62 .

 

تسلیم و رضا

تسلیم و رضا Taslim and Rida      (برگرفته از کتاب رسالت اخلاق در تکامل انسان، موسوی لاری)

کسى که از سرمایه ایمان بهره اى ندارد، در برابر عوامل نامساعد طبیعت به سختى آسیب پذیر است; او خود را اسیر طبیعت و محکوم قواى قهار آن مى داند

One who does not possess the asset of faith is quite vulnerable against the unfavourable forces of nature. He considers himself a victim of its overwhelming and tyrannical forces.

و اگر در نخستین صحنه نبرد با مصایب و دشوارى ها عقب نشینى نکند، سرانجام در نقطه مخوف حمله امواج خروشان حوادث روزگار، در گرداب ژرف و عمیقى فرو خواهدرفت.

Even if he does not make a retreat in the first encounter with afflictions and hardships, ultimately, at some fearsome moment, the violent waves of events will drive him into a deep whirlpool.

اما آن که متکى به منطق دین است، در نظام آفرینش، هیچ چیز جز اراده خداوند را مؤثر نمى شناسد; او معتقداست که رنج هاى خارج از اختیار انسان، از جانب پروردگار مهربان و براى تطهیر قلب و تهذیب روحش مقدر گردیده،

But one who relies on the logic of religion and does not consider anything except the will of God as being effective in the order of creation, believes that the unavoidable sufferings of life have been decreed by a beneficent creator for the purification of his heart and the disciplining of his soul.

لذا هرگز اجازه نمى دهد که مصایب و مشکلات، قدرت روحى او را فلج کنند، بلکه در هر شرایطى متانت خود را همچنان حفظ خواهدکرد و کشتى وجود خود را در هر حادثه اى به استمداد از نیروى لایزال الهى، به ساحل آرامش و صفا و موفقیت و سعادت مى رساند و حتى با سنگینى بار رنج ها، کامیابى ها و لذات روحى او افزایش خواهدیافت.

Therefore he does not allow hardship and affliction to paralyze his spiritual power. Rather, he maintains his serenity under all circumstances and in every eventuality steers the ship of his existence with the help of God's eternal power to the shores of purity, success, and felicity and even his spiritual joys and pleasures increase despite the burden of suffering.

«جابربن عبداللّه» ـ که یکى از شخصیت هاى پرورش یافته در مکتب اسلام بود ـ وقتى به بیمارى مبتلاگردید، پیشواى پنجم مسلمین، امام باقر ـ علیه السّلام ـ به منظور عیادت به منزل جابر تشریف فرما شدند و از حال وى پرسش فرمودند; جابر به عرض رسانید: حالتى یافته ام که پیرى را بر جوانى و بیمارى را بر تندرستى و مرگ را بر زندگى ترجیح مى دهم.

Jabir ibn Abd Allah was one of the personalities that had been brought up under Islamic teachings. Once when he fell ill, Imam al-Baqir, the Fifth Imam, may peace be upon him, came to his house to visit him. When the Imam asked Jabir about his condition, the latter replied: "My condition is such that I prefer old age to youth, sickness to health, and death to life."

امام(ع) فرمودند: «اما، ما «خاندان پیامبر» چنین نیستیم; اگر خداوند، بیمارى یا تندرستى، جوانى یا پیرى، مرگ یا زندگى را براى ما اراده فرماید، از دل و جان مى پذیریم و در برابر مصایب دنیا اصلِ رضا شیوه ماست».

The Imam, may peace be upon him, said to him: "Yet we, the Prophet's family, are not such. If God decrees sickness or health, youth or old age, life or death for one of us, we accept it most willingly. The principle of rida (satisfaction) vis-a-vis the vicissitudes of life is our custom."

«برتراند راسل» مى گوید: «تسلیم و رضا نیز در دست یابى به سعادت تأثیرى داردکه کم تر از اهمیت سعى و تلاش نیست; مرد عاقل با آن که در مقابل حوادث ناگوارِ قابل اجتناب، عاطل نخواهد نشست، راجع به بدبختى هایى که چاره پذیر نیست، وقت و قواى خود را تلف نخواهدکرد و حتى در برابر وقایع نامطلوبى که اجتناب پذیرند، اگر وقت و تلاشى که حصول این منظور ایجاب مى کند، مانع او در تعقیب هدف مهم ترى شود، راه تسلیم را پیشه خواهدکرد.

Bertrand Russell says: Resignation, however, has also its part to play in the conquest of happiness, and it is a part no less essential than that played by effort. The wise man, though he will not sit down under preventable misfortunes, will not waste time and emotion upon such as are unavoidable, and when such as are in themselves avoidable he will submit to it if the time and labour required to avoid them would interfere with the pursuit of some more important project.

بعضى ها با پیشامد ناملایماتى حتى جزئى، پیوسته مى خروشند و از حِدّت خشم مى جوشند و بدین ترتیب مقدارى از نیروى خود را که مى شود صرف کار بهترى کرد، هدر مى دهند.

Many people get into a fret or a fury over every little thing that goes wrong, and in this way waste a great deal of energy that might be more usefully employed.

در تعقیب مقاصدِ واقعاً مهم نیز شرط عقل نیست که انسان، به قدرى فکر و حواس خود را عمیقاً به آن کار معطوف کند، که اندیشه شکست احتمالى، عامل تهدید همیشگى براى آرامش فکر و خیال باشد.

 

 Even in the pursuit of really important objects it is unwise to become so deeply involved emotionally that the thought of possible failure becomes a constant menace to peace of mind.

لازمه توفیق و تاثیر در هر کار خطیرى، عارى بودن آن از شایبه نگرانى و هیجان است; درواقع اضطراب و هیجان گاهى مانع پیشرفت و توفیق مى شود، در این صورت روش صواب آن است که انسان تمام سعى خود را بنماید و سرانجامِ کار را به دست تقدیر بسپارد.[1]

 Efficiency in a practical task is not proportional to the emotion that we put into it, indeed, emotion is sometimes an obstacle to efficiency. The attitude required is that of doing one's best while leaving the issue to fate.

البته منظور از حالت تسلیم و درپیش گرفتن راه بردبارى در برابر تقدیر خداوند، آن دسته از حوادث ناگوار و غیرقابل پیش بینى است که از قلمرو قدرت و اندیشه انسان بیرون است وگرنه آن قسم از فلاکت و بدبختى هایى که معلول جوامع فاسد و وضع غلط و انحرافى اجتماع انسانى است، باید ریشه آن را در اعماق و زوایاى آن جامعه جستجو کرد.

Of course, in speaking of resignation and forbearance vis-a-vis fate what is meant are the mishaps and unpredictable events that lie beyond the range of human power and ingenuity; otherwise those misfortunes and ills that are products of a corrupt society and pathological social conditions, their roots must be sought within the social structure.

دگرگون ساختن چنین وضع فلاکت بارى، در اختیار خود بشر قرار گرفته، لذا نباید تسلیم در برابر هرگونه تجاوز، نسبت به حق خویش را به عنوان شکیبایى و صبر در مقابل قضاى الهى توجیه کرد.

To alter such a distressing state of affairs is within the scope of man's will. Hence one must not justify submission to violation of his rights as resignation and surrender to God-ordained fate.

 

«دیل کارنگى» مى نویسد: «پدرم زیر بار قرض و گرفتارى و فلاکت و بدبختى رفته بود، که سلامت خود را ازدست داد. پزشک به مادرم گفت: بیش از شش ماه از عمر پدرم باقى نمانده است; پدرم مکرراً تصمیم گرفت به وسیله طناب به زندگى خود خاتمه بخشد، یا خود را تسلیم امواج رودخانه کند;

Dale Carnegie, a brilliant writer on topics relating to psychological subjects of popular interest, writes: My father had lost his health due to debt, hardship, poverty and bad luck. The doctor told my mother that he would not survive for more that six months. Several times my father attempted to end his life by hanging himself with a rope or by throwing himself into the river.

سال هاى بعد پدرم براى من تعریف کرد و گفت: یگانه عاملى که در آن موقع من را از انتحار بازداشت، ایمان راسخ و استوار مادرت بود; او عقیده داشت: اگر خداوند را دوست بداریم و از اوامرش اطاعت و پیروى کنیم، همه کارها اصلاح خواهدشد; حق با او بود; سرانجام همه کارها اصلاح شد; پدرم 42سال دیگر به خوشى زندگى کرد; در سراسر آن سال هاى پررنج و دشوار، مادرم هرگز نگران نمى شد; مشکلات و گرفتارى ها را به درگاه خداوند مى برد و در آن خانه خلوت و کوچک روستایى، به درگاه الهى دعا مى کرد که محبت و پشتیبانى خود را از ما دریغ ندارد.

Years later he told me that the only thing that kept him from committing suicide at that time was the firm and unshakable faith of my mother. She was convinced that if we love God and obey His commandments everything would be set right. She was right. Ultimately everything got right. My father lived for another forty-two years. Throughout those difficult years my mother never became upset. She placed her hardships and problems before God and in that little and lonely village cottage she would pray to Him not to deny us His love and support.

همان طورى که فواید و خاصیت برق و آب و غذاى خوب، در زندگى من مؤثر و مهم است، منافع و نیکى هاى مذهب نیز، کمال ارزش و اهمیت را دارد; برق و آب و غذا در فراهم ساختن یک زندگى بهتر و کامل تر و راحت تر به من کمک مى کند، ولى فایده و ارزش دین به مراتب از همه این ها بیش تر است.

In the same way as the benefits of electricity, water and good food have been effective and important in my life, the benefits and advantages of religion have been of great significance. Electricity, water and food help me provide a better, more complete and comfortable life. But the benefit of religion is many times greater than that of any of these things.

دین به من ایمان و امید و شهامت مى بخشد و هیجان و اضطراب و ترس و نگرانى را از من دور مى سازد و براى زندگى ام مسیر و هدفى تعیین مى کند; دین، سعادت و خوش بختى من را تا حد زیادى تکمیل مى نماید و سلامت فراوانى به من ارزانى مى دارد و کمک مى کند تا در میان طوفان و گردباد حیات، زندگى آرام و ساکتى براى خود ایجادکنم».[2]

Religion gives me faith and courage. It relieves me from trepidation, anxiety, fear and alarm. It gives a direction and goal to life. Religion completes my happiness to a great extent and bestows upon me an abundant peace. It helps me lead a calm and peaceful existence in the midst of the tempests of life.

«اینشتین»، دانشمند معروف قرن بیستم، پس از تقسیم بندى مذاهب، ضمن تشریح نوعِ سوم مذهب ـ که آن را مذهب هستى مى نامد ـ در مورد احساسى که از آن به انسان دست مى دهد، چنین مى نویسد:

Einstein, the famous scientist of the twentieth century, after offering a classification of religions and while explaining the third kind of religions which he calls 'cosmic religious feeling', describes the kind of feeling it produces in man. He writes:

در این مذهب، فرد به کوچکىِ آمال و هدف هاى بشر و عظمت و جلالى که در ماوراى پدیده ها در طبیعت و افکار تجلى مى نماید، حس مى کند; او وجود خود را یک نوع زندان مى پندارد; چنان که مى خواهد از قفس تن پروازکند و تمام هستى را یک باره به عنوان یک حقیقت واحد دریابد.[3]

The individual feels the futility of human desires and aims and the sublimity and marvelous order which reveal themselves both in nature and in the world of thought. Individual existence impresses him as a sort of prison and he wants to experience the universe as significant whole.[

علت ناآرامى ها و تشویش خاطر بسیارى از مردم را باید در طرزفکر و برداشت آن ها از زندگى جستوجو کرد; آنان تصور مى کنند به این جهت گام در این جهان گذارده اند که بى قیدوشرط از لذایذ آن بهره مند شوند و چون با واقعیاتى برخلاف آن چه که تصورش را داشتند، مواجه مى گردند، غالباً از کائنات و موجودات و وضع خود گله و شکایت مى کنند.

The cause of the anxieties and mental anguish of many people must be sought in their way of thinking and their view of life. They imagine that they have come into this world to enjoy its pleasures without any restraints and when they confront a reality that is contrary to their conceptions they often complain and blame the world, the order of things, and their own situation.

همان طورى که آتش به کمک آب خاموش مى گردد، رنج ها و دشوارى هاى ما نیز به وسیله توجه و تفکر در رنج ها و بدبختى هاى دیگران فراموش مى شوند، ولى بعضى ها به غلط تصور مى کنند: هرچه رنج و مشقت است، گریبان آنها را گرفته و روزگار مجال‌شان نمى‌دهد که از زیر بار مصایب کمر راست کنند; در صورتى که درباره دیگران قضاوتى غیر از این دارند و چنین مى پندارند که آن ها همواره قرین رفاه و آسایش‌اند و از مصایب زندگى سهمى ندارند.

In the same way as water extinguishes fire, our own misfortunes and hardships are forgotten when we pay attention to the miseries and misfortunes of others and reflect about them. But there are some people who imagine that they are the victims of all the misery and grief that there is and that hard times do not give them a moment's relief, where they have quite a different opinion about others and imagine that they are always prosperous and happy and face no hardship in life.

---

[1] - 1 . شاهراه خوش بختى ، ص 264 .

 

[2] - آیین زندگى .

[3] - دنیایى که من مى بینم ، ص 57 .

 

تظاهر به مسرت

تظاهر به مسرت***  Maintaining Good Spirits

یک عامل ثمربخش که هنگام هجوم اضطراب و اندوه به دل، در کاستن آن کمک مؤثرى مى کند، تظاهر به مسرت و شادمانى است.

One thing that is, quite effective in diminishing the impact of anxiety and grief is making an effort to appear cheerful and happy:

مولاى متقیان على(ع) فرمود:«کُنْ بِالبلاءِ مَحبوراً وَبِالْمَکارِهِ مَسروراً .[1] ; هنگام فشار گرفتارى، از خود شادمانى نشان بده و در مشکلات و دشوارى هاى زندگى مسرور و گشاده رو باش».

Ali, the Commander of the Faithful, may peace be upon him, says: Keep your good spirits in adversities and maintain a lively disposition in times of affliction.

«کُنْ راضیاً تَکُنْ مَرضیّاً [2]. ; همیشه در زندگى حالت رضایت داشته باش تا مورد پسند باشى».

Always maintain an attitude of satisfaction and conciliation in life in order to be pleasing

روان شناسان امروز نیز تظاهر به مسرت و شادمانى را در کاهش بحران غم واندوه و همچنین بالابردن شخصیت انسان را عاملِ کاملاً مؤثر و سودمندى مى شناسند و چنین توصیه مى کنند: «سعى کنید تظاهرات چهره اى خوش آیند در خود ایجادکنید و بکوشید که همیشه بشاش باشید; خود را چنان فارغ از غم و اندوه نشان دهید که هرکس شما را مى بیند خیال کند بهترین دوستانش را دیده است; اگر شما مغمومید و حال عصبى دارید، سعى کنید در موقع برخورد با دیگران، این غم و اندوه و ناراحتى را ظاهر نسازید، این طور تظاهرکنید که در یک حالت خوش و راضى هستید.

Present-day psychologists also consider sportfulness and maintaining an appearance of gaiety and cheerfulness as an effective and beneficial way of alleviating painful crises as well as an edifying factor of personality. They offer the following advice: Try to maintain a pleasant expression on your face. Make an effort to always appear so lively and free of sadness and somberness that everyone who meets you thinks that he has met the best of his friends. If you feel dejected or nervous, try not to manifest this dejection and sadness in your encounter with others. Try to appear cheerful and satisfied.

وقتى شما روحیه اى شاد داشتید و به مردم فهماندید که خوش و خُرّمید، دیگران نیز رفتار دوستانه اى در قبال شما خواهندداشت و از هر درى با شما سخن خواهندگفت و از یکدیگر لذت خواهیدبرد; وقتى شما سرحال هستید، یک شیوه مؤثر عملى، در جلب دیگران در شما پیدا مى شود.

When you are in good spirits and you impress upon people as being jolly and hearty, others too will act in a genial manner towards you. They will open up in talking to you, and you all will derive pleasure from one another's company. When you get into in a cheerful state, there appears an effective behavioural mode in your conduct that attracts others.

نخستین قدم براى سرحال و سرکیف شدن، تظاهرات چهره اى است; اخم نکنید; همیشه تبسمى بر لب داشته باشید; این تظاهرات بدون تردید در شما مؤثر واقع مى شود و باعث تخفیفِ غم درونى مى گردد; در غیر این صورت، اخم، عادت شما مى شود و مردم از اشخاص عبوس و ماتم زده دورى مى جویند; صورت بشاش، دیگران را به سوى شما جلب مى کند; بزرگى در اخم کردن نیست; بعضى ها تصور مى کنند که اگر همیشه عبوس باشند و اخم کنند، دیگران از آن ها حساب مى برند و مرعوب آن ها مى شوند، در صورتى که این طور نیست; هرگاه اندوهناک هستید، تبسمى بر لب بیاورید، خواهیددید که چگونه غم شما، رفع مى شود».[3]

The first step for being happy and lively is the expressions on one's face. Don't scowl; always keep a smile on your lips. These expressions will undoubtedly produce an effect in you and will lighten your inner heaviness. Otherwise sullenness will become a habit with you. People try to avoid morose and gloomy persons. A lively face attracts others, and there is nothing great about looking stern and grim. Some people imagine that if they always keep a stern look on their face, others will be impressed or overawed by them. This is not true. Whenever you feel sad, bring a smile on your lips and you will see how quickly your sadness disappears.

 

---

[1] -  غرر الحکم ، ص 565 .

[2] -  . همان ، ص 564 .

[3] - روان شناسى براى زیستن ، ص 77 و78 .

حساسیت و زودرنجى

حساسیت و زودرنجى

یکى از مسائل اساسى در صحنه زندگى اجتماعى، فراگرفتن شیوه همسازى با مردم است؛ دوتن که از تمام جهات داراى عقاید و افکار و احساسات یکسانى باشند، نمى توان یافت؛ مردم راجع به جزئى ترین مسائل زندگى، کم تر با هم توافق نظر کامل حاصل مى کنند.

Sensitivity and Touchiness

One of the basic necessities of social life is learning to get along with other people. One can hardly find two persons who have beliefs, thoughts, and feelings that are identical in all respects. Even In regard to the most insignificant matters of life it is rare to find people who are in complete agreement.

 باید این حقیقت را همواره مدنظر داشت و تا سرحد امکان با طبایع و شخصیت هاى گوناگون در ارتباط بود، تا بتوان در سایه مسالمت و مدارا، عمیق ترین روابط و مناسباتِ توأم با صفا و یکرنگى را با معاشرینِ شناخته شده برقرارنمود.

This fact must always be kept in mind and one must try, so far as one can, to get along with different kinds of temperaments and personalities, so that one is able to adjust and develop friendly and harmonious relations with associates and companions.

بعضى از افراد به علت فقدان بلوغ اجتماعى و نداشتن رشد لازم براى هم زیستى، به قدرى حساس و زودرنج هستند و در عالمِ دوستى، کم گذشت و سختگیرند که کوچک ترین خلاف انتظارى را نمى بخشند و با دیدن یک غفلت و اشتباه از دوستان، به آسانى تسلیم احساسات خام و سوزان خویش مى گردند و دست از تفاهم با آن ها مى شویند و با کدورت و رنجشِ خاطر عمیق، پیوند مهر و علاقه خود را مى برند.

Some individuals, due the lack of a certain degree of maturity necessary for social coexistence, are so sensitive and touchy and so rigid and unforgiving in their relations that they cannot overlook the smallest thing that happens against their expectations. A lapse on behalf of their friends makes them simply succumb to their violent and immature feelings, leading them to abandon all hopes of arriving at a mutual understanding. They allow good relations to be severed on account of a deep resentment and ill feeling.

 حال آن که در زندگى، روشنایى و تاریکى، خار و گل و زشت و زیبا همواره در کنار یکدیگر قراردارند و از آغاز زندگىِ اجتماعى، باید روش هرکس متکى به آداب ظاهرى مطبوع و اصول معنوى متقن باشد و بیاموزد که ناموسِ حیات اجتماعى بر این پایه استوار است که در برابر استفاده از مزایایى چند، ضرورت دارد ناملایمات و خلاف انتظارها را تا حدودى تحمل کند

Life, however, has its bright and dark sides, thorns as well as flowers, beauty as well as ugliness, and these always go together. One's approach, from the outset of social life, should be based on pleasant manners and sound moral principles. One should learn the law of social life that it is necessary to bear some unpleasant things for the sake of its numerous advantages.

 در عین حال از توقعات بى جا و تعقیب رؤیاهاى بیهوده احترازجوید و هنر زندگى همین است که بتوانیم حتى المقدور حالت انعطاف در برابر توقعات خویش به وجود آوریم؛ چه در بسیارى از موارد، صلح و سازش پایدار، جز از این راه به دست نمى آید و مهر و صمیمیت بسط و گسترش نمى یابد.

At the same time, one should refrain from misplaced expectations and pursuing idle dreams. The art of living lies in being as flexible as one can in regard to one's expectations, and very often stable peaceful relations cannot be maintained and friendship and intimacy cannot prevail without it.

باید دیگران را آن طور که هستند و نیاز دارند شناخت و درک کرد نه آن طورى که ما مى خواهیم آن ها باشند و این مسأله، بستگى به مقدار رشدِ اخلاقى، لطافت عاطفى و روح تفاهم انسان دارد.

One should try to understand and accept people and their needs as they are, not as we would like them to be. This depends on the measure of one's moral development, emotional refinement, and spirit of understanding.

همه چیز را بر اساس تمایلات خویش ارزیابى کردن، اشتباه است؛ ولى بسیارند کسانى که به طور شدیدى احساساتشان یک جانبه سیر مى کند و در نهادشان حس خودخواهى و خودپرستى به قدرى نیرومند است که واقع بینى رابه کلى ازدست مى دهند و از سوى دیگر، خود را نیز شکنجه و عذاب مى کنند؛ در صورتى که واقع بینى و داشتن توقعات معقول و متناسب، مایه آرامش روان است.

It is a mistake to judge everything from the perspective of our own wishes and desires. But there are many people whose feelings are adversely lopsided؛ selfishness and egoism are so strong in their character that they totally lack the capacity to be objective. Moreover, thereby they torture and torment themselves, whereas objectivity and reasonable expectations would have secured them mental peace.

دکتر روان شناسى درباره توقعات بى جاى خود نقل مى کند که در اواسط جنگ جهانى دوم مى خواست از شهر خود به شهر دوردستى سفرکند، ولى هرقدر اصرار ورزید بلیت هواپیما به او ندادند، چون مى گفتند اولویت با حمل ونقل هاى ارتش است؛ بنابراین مجبور شد با ترن سفرکند، آن هم با درجه سوم.

A psychiatrist recounts the tale of his inordinate expectations. During World War II, he wanted to leave his hometown for a distant city. Despite his insistence, they declined to give him an air ticket. They told him that priority lay with the transportation of army personnel, and he was forced to go by the train and that, too, in the third class.

دکتر مى گوید: پس از چند دقیقه که روى نیمکتِ ناراحت کننده درجه سوم نشستم؛ فوق العاده خشمگین شدم و دیدم ادامه چندین ساعت سفر روى این نیمکت هاى سخت و سفت به شدت عذابم مى دهد.

A few moments after that I took my uncomfortable seat in the third-class compartment," he says, "I felt furious. I saw that it was a torture for me to continue my journey on these hard benches.

فوراً این ناراحتى خود را تجزیه و تحلیل کردم؛ کم کم از خود پرسیدم: آیا عذاب شدید من واقعاً از ناراحتىِ جاست یا از این است که به من برخورده که چرا پزشک روان شناسِ خدمتگذار محترمى مثل من را آن قدر احترام نگذاشته اند که استثنائاً بلیت هواپیمایى در اختیارش بگذارند تا مجبور نشود چندین ساعت از وقت بسیار ذى قیمتش را به این طرز تلف کند؟

"Immediately I began to analyze my perturbed state. After a while I asked myself whether the torture I felt was really due the uncomfortable seats, or if it was because I was upset that a respectable and dedicated psychiatrist like me had been denied the consideration of being favoured with an air ticket, so I wouldn't be compelled to waste hours of my valuable time on journey by train.

بعد از این سؤال از خود پرسیدم: آیا واقعاً حق دارم چنین توقعى در موقع جنگ داشته باشم؟ یا این که توقع من ناشى از استثناطلبى احمقانه و خودخواهانه من است؟

Then I asked myself if I had a right to expect such a favour during wartime and if my expecting them to treat me as an exception was selfish and stupid.

فورى فهمیدم که این انتظار، توقعى است بى جا؛ زیرا مسلماً موقعى که برادران من، زیر باران گلوله اند، البته کارهاى مربوط به آن ها، مقدم بر هرچیز دیگر باید باشد.

Immediately I realized that it was an unjustified expectation, because certainly at a time when my brothers were under the rain of bullets and shells, their work had a priority over everything else.

به محض این که مطلب به این صورت برایم روشن شد و معتقدشدم نباید به من بربخورد، نه تنها از نیمکت سخت و سفت عذاب نکشیدم، بلکه تمام مدت سفر را هم با خواندن کتاب و صحبت با سایر مسافران به خوشى گذراندم و ابداً طول سفر را احساس نکردم؛ در صورتى که نه نیمکت نرم تر شده بود، نه مدت سفر کم تر».

"As soon as the matter thus cleared up in my mind and I was convinced that I should not be upset, the hard seats not only did not bother me any longer, I spent the rest of the journey, happily reading or conversing with other passengers. I did not feel tired by the journey at all, although neither the seat had become softer, nor the duration of the journey had become shorter."

منبع: کتاب رسالت اخلاق در زندگی انسان،  مولف: سید مجتبی موسوی لاری

دلبستگى به زندگى جاویدان

دلبستگى به زندگى جاویدان *** Faith in Immortality

اسلام، دل را به زندگى جاویدان سوق مى دهد; هرچند ایمان به رستاخیز که یک ایمان زنده حقیقى است، شخصیت انسان را از محیط حس بالا مى برد، و نیروهاى او را براى تحقق بخشیدن و عملى ساختن ایده هاى عالى بشرى برمى انگیزد، در عین حال، آدمى را از بهره مندى از متاع دنیا بازنمى دارد، اما جلو خودکامگى نفس را براى چپاول این بهره ها در میدان وسیع زندگى مى گیرد و نیروى آزمندى و حرص دیوانه وار او را تحت کنترل و موازنه قرارمى دهد.

Islam propels the human heart towards everlasting life. Although faith in resurrection is a real and living faith that raises man over the plane of the sensible and vitalizes his faculties for the realization of sublime human ideals, it does not restrain man from enjoying the world's bounties. But it restrains the self from pursuing these joys in an unruly, self-willed manner in the expansive arena of life and counters wayward greed and acquisitiveness by subjecting it to controls and restraints.

وقتى شخص واقعاً معتقدشود که فرصت دنیا کم و محدود و بهره هاى آن هم ناچیز است و لذایذ واقعى در این ایام کوتاه دنیا به دست نمى آید، آن گاه متاع این جهان در نظرش جلوه اى خیره کننده نخواهدداشت. و افسوس و حسرت نخواهدخورد که بیش از اندازه آن را به دست نیاورده،

When one is really convinced that the world offers scant and limited opportunities, that its joys are insignificant and that its short days are devoid of real delights, then enjoyments of this world lose their glitter and glamour in his eyes and he does not regret if he fails to obtain more than what falls to his lot.

لذا به اضطراب و اندوه و ترس دچار نمى گردد و از آرامش قلبى و آسودگى و راحتى اعصاب و وجدان برخوردار است، که بى شک همین اعتماد و آرامش، بر لذت او از بهره هاى زندگى ـ که از روى عقل و متانت از آن ها استفاده مى کند ـ خواهد افزود.

Thus he does not become subject to anguish, sorrow and fear. Rather, he possesses a peacefulness of mind and tranquility of conscience. This confidence and serenity no doubt add to the pleasure that he derives from the bounties of life, which he utilizes rationally and with dignity.

بنابراین یک انسان باایمان مى داند که این بهره ها وسایلى هستند براى رسیدن به هدف هاى عالى تر و بهتر و هدف و غایت زندگى نیستند، که آدمى تمامى عمر خود را براى کسب آن ها صرف کند و از این گذشته، تعادل روح خود را نیز از دست بدهد.

Accordingly, a person with faith knows that these bounties are means for attaining to higher ends, not the end and goal of life itself in whose pursuit one should spend all his life and moreover lose his spiritual equilibrium.

فشار جانکاه اندوه و اضطراب، به فرسودگى و بیمارى جسم انسان منجر خواهدشد. باید هرکس به خاطر حفظ بهداشت و سلامت جسمانى خود، نگذارد نگرانى و غم بر روحش چیرگى یابد و وجودش تحت سلطه و نفوذ قواى تخریبى وجود او گیرند.

The painful stresses produced by anxiety also lead to physical illness and the loss of physical vigour. In order to safeguard one's physical health and well-being and save oneself from the influence of self-destructive forces within one, one must not allow anxiety and sorrow to overwhelm his soul.

امیرمؤمنان على(ع) فرمود: «اَلحُزنُ یَهدِمُ الْجَسَدَ.[1] اندوه و نگرانى ساختمان بدن آدمى را ویران مى سازد».

Ali, the Commander of the Faithful, may peace be upon him, said: Grief and anxiety have a destructive effect on the body.

«اَلْهَمُّ یَنْحَلُّ الْبَدَنَ .[2]غم و اندوه پیکر انسان را مى گدازد».

Grief and agony have a wasting effect on the body

«تَجَرَّعْ اَلْغُصَصَ فَاِنّى لَمْ اَرَ جُرْعَةً اَحلى مِنها عاقِبةً وَلا اَلَذُّ مَغَبَّةً .[3] غم و اندوه خود را فروخور و از یاد ببر; زیرا عاقبت نوشیدن این جرعه (تلخ) بسى شیرین و پایانش بسیار لذت بخش و گواراست».

Drink up (i.e. suppress) your sorrow and resentment, because it is the sweetest and the most pleasant of drinks from the viewpoint of result and ultimate outcome.

 امام صادق(ع) فرمود: «اِصبِرُوا عَلَى الدُّنیا فَاِنّما هِىَ ساعَةٌ فَما مَضى مِنهُ فَلا تَجِدُ لَهُ اَلَماً وَلا سُروُراً وَما لم یَجىءْ فَلا تَدْرى ما هُوَ وَاِنَّما هِىَ ساعَتُکَ الَّتى اَنْتَ فیها فَاصبِرْ فیها عَلى طاعَةِ اللّهِ وَاصبِر فیها عَنْ مَعْصیَةِ اللّهِ .[4]

درحقیقت، مجموع عمر انسان در دنیا بیش از ساعتى نیست، از این ساعت آن چه گذشته، از میان رفته است و لذت و رنجى از آن احساس نمى کنید و آن چه از آینده باقى است، براى شما معلوم نیست; سرمایه گران بها و پرارزش عمر تنها همان لحظاتى است که اکنون در اختیار دارید; بنابراین سعى کنید مالک نفس خود شوید و براى رستگارى و اصلاح خویش صمیمانه تلاش نمایید; در اطاعت و فرمان بردارى از اوامر خداوند پایدارى به خرج دهید و از آلودگى به گناه و نافرمانى از دستورات الهى بپرهیزید».

Imam al-Sadiq, may peace be upon him, says: Actually man's life in the world is like a fleeting hour. Whatever that has taken place in it up to the present is gone and you do not feel its pleasure or pain. As to that which is to come, you don't know what it is. All that remains in your hand of your precious life are your present moments. Therefore use them for the purpose of obtaining control over yourself and strive therein for your self-improvement and salvation. Be steadfast in obeying God and observing His commands and refrain from sin and violation of God's ordinances.

سرور آزادگان جهان حسین بن على(ع) فرمود: «اِذا وَرَدَتْ بَلیّة، عَلَى الْعاقِلِ تَحَمُّلَها وَقَمْعَ الْحُزنِ بِالْحَزمِ وَفَرغَ العَقلِ لِلاحتیالِ; اگر براى مرد عاقل و خردمند حادثه اى رخ دهد، اندوهگین نمى شود، بلکه با حزم و دوراندیشى زنگار رنج را از دل مى زداید و به مدد نیروى خرد چاره جویى مى کند».

The leader of world's free men, al-Husayn ibn Ali, may peace be upon him, said: When a wise man is visited by an affliction, he is not enveloped by grief. Rather, with forbearance and farsightedness he removes the rust of sorrow from his heart and makes use of his intellect to find a solution.

ما با نیرویى که در اختیار داریم، مى توانیم با ناسازگارى ها و ناکامى هایى که از هرسو به ما روى آورده اند، به مبارزه برخیزیم; هرگاه در این پیکار وقفه اى حاصل گردد، این نیروى راکد همچون بار سنگینى آدمى را رنج مى دهد و شخص ناگزیر است که بیهوده این نیرو را به مصرف برساند.

With the power at our disposal we can struggle against the defeats and adversities that assault us from every direction, and whenever there is a spell in this battle, one's unused energies, like a heavy burden, torment him who is forced to use them for futile ends.

یکى از راه هایى که براى نجات از فشار هیجان و آشفتگى خاطر مؤثر است، پرداختن به کارهاى مثبت مى باشد. کسانى که هنگام تضاد کشمکش هاى داخلى، قواى خود را به انجام عمل مفیدى صرف مى کنند، به هنگام اشتغال به کار آسوده اند و وقتى ثمرات کار خود را نیز مى بینند، شادمان مى گردند و در خویشتن احساس رضایت مى کنند و به همین جهت مُسَلَّم است که بسیارى از این فعالیت ها ـ اگر چه راه حل موقت و نسبى به نظر مى رسد ـ واکنش سودمند و رضایت بخشى است و دست کم، ذهن در پرتو آن به طور موقت، مثلاً از یک گرفتارى شخصى، که لاینحل به نظر مى رسد، رهایى مى یابد، مخصوصاً اگر به اقدامى دست زند که متضمن نفعى براى دیگران باشد، که در این صورت براى خود او نیز نتیجه بخش خواهدبود; زیرا ممکن نیست کسى که براى دیگران سودمند است، براى خویشتن مفید نباشد، به علاوه از گام نهادن در جاده هاى ناصواب و زیان بار نیز مصون خواهدماند.

One of the effective ways of relief from anxiety is to engage in some profitable activity. Those who in times of inner turmoil engage in some beneficial activity obtain relief during the time that they are busy, and they are delighted and satisfied when they see the fruits of their work. For this reason, though certainly many of such activities consist of a relative relief, they constitute a beneficial and satisfying response and the mind, at the least, obtains temporary relief from an apparently insoluble personal problem. And particularly if the activity involves a benefit for others it will be good for him too, for it is impossible that someone who is beneficial for others should not be such for himself. Moreover, that will save him from resorting to unwholesome and injurious ways of keeping himself busy.

---

[1] - غرر الحکم ، ص 23 .

[2] - همان ، ص 16 .

[3] -  همان ، ص 351 .

[4] -  اصول کافى ، ج 2 ، ص 454 .

 

شجاعت به مفهوم گسترده

شجاعت به مفهوم گسترده                                                               Courage in Its Wider Sense

شجاعت را نباید تنها به میدان جنگ منحصر دانست، بلکه مى توان آن را به تمام مراحل زندگى بسط داد و در صحنه هاى گوناگون از آن استفاده کرد.

Courage is not confined to the battlefield. Rather, it extends to all areas of life and is needed in all situations.

«دکتر ماردن» ارزش این ویژگى برجسته روحى را در موارد مختلف، چنین گوشزد مى کند: «شجاعت لازم است که کسى لباس هاى نخ نما بپوشد، درحالى که رفقایش ماهوت پوشیده اند؛ شجاعت لازم است که در حالى که دیگران از راه تقلب و نادرستى ثروت مى اندوزند، شخص در فقر و ندارى توأم با درست کارى به سر برد.

Dr. Marden discusses as follows the value of this outstanding moral virtue in various circumstances: It requires courage to wear coarse cotton clothing when one's fellows put on garments made of broadcloth. Courage is needed to live a life of rectitude in the midst of poverty while others gather wealth through fraud and inequity.

 شجاعت لازم است که با بى پروایى «نه» بگویى، درحالى که همه اطرافیان تو آرى مى گویند. شجاعت لازم است که وظیفه خود را در سکوت و گمنامى انجام دهى، درحالى که دیگران با ترک تعهدات مقدس خود ثروت مى اندوزند و مشهور مى شوند؛ شجاعت لازم است که خود را همان طور که هستى نشان بدهى و تمام معایب خود را براى مرده خرده گیر آشکار گردانى.

It requires courage to say 'No,' when everyone around you says 'Yes'. It requires courage to carry out one's duty in silence and anonymity when others hoard riches and acquire fame by abandoning their sacred commitments. It requires courage to appear what you are and to disclose your shortcomings for critical eyes.

بالاخره شجاعت لازم است که شخص، شکست و استهزا را تحمل کند... جوانى که در آغاز کار مى ترسد آنچه را که مى اندیشد اظهار بدارد، در پایان کار، حتى از فکرکردن درباره آن چه دلخواه اوست، خواهدترسید.

Ultimately, it requires courage to bear defeat and ridicule and not to be understood by the people. The young man who begins by being afraid to express what he thinks will end up being afraid of even thinking about what he cherishes in his heart.

چقدر از اقدام به عمل به صورت دلخواه خود وحشت داریم و مى خواهیم مثل دیگران زندگى کنیم؛ لباس، طرز زیستن وسایط نقلیه و خلاصه همه چیز باید بر طبق مد روز باشد وگرنه از جامعه تبعید مى شوید؛ جرأت لازم است که یک مرد اجتماعى در برابر تعصبات عامه، زانو بر زمین نزند و از متابعت از مراسمى که براى سلامتى و اخلاق مضر است، سرباز زند».[1]

How afraid are we of acting according to our wishes! We want to live like others. Our clothes, lifestyle, means of transport - everything, must conform to the day's fashion, or we would be social outcasts! It requires courage for a man of social standing not to bow to common prejudice and to refrain from complying with social customs injurious to morality and health.

بى اعتنایى به ارباب زور و قدرت و خلفاى غاصب و خودکامه، از خصایص بارز پرورش یافتگان مکتب تربیتى اسلام بود، به طورى که آن ها نیروى معنوى و روحى خود را در سخت ترین شرایط هم حفظ مى کردند.

One of the salient qualities of those who had received an Islamic upbringing was their disregard for tyrannical rulers, despotic caliphs who had usurped power, so much so that they preserved their spiritual poise and intellectual strength under the most difficult of conditions.

در یکى از سال هایى که هشام بن عبدالملک بر مسند خلافت تکیه زده بود و زمام امور مسلمین را دردست داشت، به منظور زیارت خانه خدا و انجام مراسم حج، به مکه واردشد و دستورداد شخصى که محضر رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ را درک کرده است، در مجلس وى حاضرکنند، تا درباره مسائلى چند با او به گفت وگو بپردازد. به اطلاع خلیفه رساندند که از یاران پیامبر اکرم ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ کسى باقى نمانده است؛ هشام گفت یکى از تابعین را (که مصاحبت اصحاب رسول خدا را درک کرده اند) حاضرکنید تا از محضرش استفاده کنیم.

Once Hisham ibn Abd al-Malik went to Makkah during the days of his rule to perform the pilgrimage of the House of God and the rites of hajj. He ordered that any person who had seen the Prophet of God, may God bless him and his Household, be brought into his presence so that he may discuss certain matters with him. He was told that no one from the Prophet's companions was alive. Hisham asked them to bring someone from among the Tabi'un (the people of the next generation after Companions) so that he may benefit from his discourse.

«طاووس یمانى» را براى دیدار و گفتوگو با خلیفه دعوت کردند؛ وقتى طاووس به مجلس هشام واردشد، پیش روى خلیفه کفش هایش را ازپا درآورد و دور از هرگونه تشریفات رسمى گفت: «السلام علیک» و از گفتن «یاامیر المؤمنین» که هنگام خطاب به خلیفه ذکر آن براى همه طبقات معمول و لازم بود، خوددارى کرد و آن گاه منتظر اجازه نشد و بى درنگ در برابر خلیفه
مقتدر اموى بر زمین نشست و چنین احوال پرسى کرد: هشام! حالت چطور است؟.

Tawus al-Yamani was invited to see the caliph. When Tawus came into Hisham's presence, he took off his shoes before the caliph and saluted him simply and unceremoniously: "Salamun 'alaykum." He did not salute the caliph with the usual title 'Amir al-Mu'minin' (commander of all the faithful) by which he was addressed by all classes of people. Then, without waiting for the caliph's leave, he sat down on the ground facing him. Then turning to Hisham he said: "O Hisham! How do you do?"

سخنان و روش خالى از تشریفات و احترامات رسمى طاووس، هشام را به شدت خشمگین ساخت؛ رو به او کرد و گفت: این چه روشى است که در حضور من پیش گرفتى؟ طاووس گفت: چه کردم؟ خلیفه گفت: چرا در حضور من کفش هایت را درآوردى؟ چرا به عنوان امیرالمؤمنین مرا خطاب نکردى؟ چرا بدون اجازه در محضر من نشستى؟ چرا به طور اهانت آمیزى از من احوال پرسى کردى؟

This informal conduct and speech of Tawus angered Hisham. Turning to Tawus he said: "What is this behaviour of yours in my presence?" Tawus asked him, "What did I do?" The caliph said, "Why did you take off your shoes in front of me? Why didn't address me with my appellation Amir al-Mu'minin? Why did you sit down in my court without my permission? Why did you inquire about my welfare in an irreverent manner?"

طاووس پاسخ داد: اما این که در حضور تو کفش ها را درآوردم، من در پیشگاه الهى در هر روز پنج بار کفش هایم را بیرون مى آورم و از این جهت مورد خشم پروردگار قرار نمى گیرم و علت این که تو را امیرالمؤمنین خطاب نکردم براى آن است که تو امیرمؤمنان نیستى؛ بسیارى از اهل ایمان، از حکومت و خلافت تو ناراضى اند.

Tawus replied: "As to my taking off my shoes in your presence, I do it five times daily in the presence of God, and I am not considered worthy of divine wrath on that account. The reason that I did not salute you with the appellation Amir al-Mu'minin' is that you are not the commander of all the faithful, many of whom are unhappy with your caliphate and rule.

 و اما این که تو را به نام خودت خواندم، خداوند هم پیامبران خویش را به نام مى خواند و در قرآن کریم از آنان یا داوود، یا عیسى، یا یحیى، یاد مى کند و هیچ کس این موضوع را به عنوان اهانت به مقام شامخ انبیا تلقى نمى کند؛ برعکس، قرآن، ابولهب را با کنیه یاد کرده است

As to my calling you by your name (and not by kuniyah), God, in the Noble Qur'an, has called His apostles with their names, addressing them with such words as 'O David', 'O Jesus', 'O John', and nobody considers that disparaging in respect of the sublime station of the prophets. On the contrary, the Qur'an mentions Abu Lahab with his kuniyah.

. اما این که قبل از کسب اجازه در حضورت نشستم، چون از امیرالمؤمنین على ـ علیه السّلام ـ شنیدم که فرمود: اگر مى خواهى اهل ذوزخ را ببینى، نظرکن به کسى که خود نشسته و در پیرامون او دیگران ایستاده اند.

The reason as to why I sat down without waiting for your presence is that I have heard Ali, the Commander of the Faithful, says: 'If you wish to see the inmates of hell, then look at him who sits while those around him are standing."

سخنان طاووس که به این جا رسید، هشام گفت: اى طاووس! مرا اندرز ده؛ طاووس گفت: از امیرالمؤمنین على ـ علیه السّلام ـ چنین شنیدم که: موجوداتى در دوزخ وجود دارند، که مأمورند زمامدارانى را با نیش زهرآلود خود بزنند که در جهان با بى عدالتى با مردم رفتار کرده اند؛ طاووس پس از پایان این سخنان، از مجلس خلیفه برخاست و بیرون رفت».[2]

When Tawus had made these remarks, Hisham said to him, ."O Tawus, exhort me!" Tawus said, "I have heard Ali, the Commander of the Faithful, say, 'In hell are creatures with venomous stings which have been assigned to sting rulers who treat the people unjustly in the world." Having said this, he rose from the caliph's assembly and left.[295]

---

[1] - اسرار کام یابى ، ص 14 .

[2] - سفینة البحار ، ج 2 ، ص 95 .